Μια από τις συλλογές διηγημάτων που θυμάμαι ακόμα και τώρα, παρόλο που έχουν περάσει αρκετές μέρες από όταν τελείωσε η ανάγνωση, είναι Τα αχνά φώτα της Μάρφα του Νίκου Τσιπόκα που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Κέδρος.
Πρόκειται για 21 ιστορίες ,σύγχρονες, γρήγορες σχεδόν κινηματογραφικές. Ο συγγραφέας αφηγείται τις ιστορίες του με έναν τρόπο που δεν είχα συναντήσει ποτέ και με γοήτευσε πολύ… Απευθύνεται κατευθείαν στον ήρωα της ιστορίας σαν να τον γνωρίζει προσωπικά… σαν να είναι φίλος γνωστός του… Σαν να του διηγείται την ιστορία, πίνοντας τον καφέ τους μια Κυριακή πρωί. Σαν μια ανάμνηση κοινή , σαν βίωμα κοινό. Ιστορίες από το περιθώριο θα έλεγα ίσως…ιστορίες ανθρώπων απλών, πονεμένων, ιδιαίτερων…
Ο αναγνώστης βουτά στην κάθε μια ιστορία νομίζω ολοκληρωτικά με τον ευθύ, άμεσο τρόπο γραφής. Δεν υπάρχει τίποτα ωραιοποιημένο, ο λόγος του είναι direct… τόσο όσο… καθόλου χυδαίος για να προκαλέσει… Σου βγάζει την αίσθηση ότι βλέπεις σκοτεινό κινηματογράφο με γρήγορες εναλλαγές… Με ήρωες απτούς… ειλικρινείς… αληθινούς. Η ροή της γραφής του είναι γρήγορη. Οι εναλλαγές των συναισθημάτων απόλυτη. Ο συγγραφέας κατορθώνει να σε ταράξει συναισθηματικά με τις ιστορίες του… Να σε προβληματίσει…και να σε κάνει να τις θυμάσαι για καιρό.
Στην συνέντευξη που ακολουθεί ο Νίκος Τσιπόκας μας μιλά για το έργο του, για την έμπνευση αλλά και για το κατά πόσο μπορεί να λειτουργήσει θεραπευτικά στην σύγχρονη εποχή…
- Κύριε Τσιπόκα αρχικά θα ήθελα να σας ευχαριστήσω για την παρουσία σας στο bookstories. Θα θέλατε να μας μιλήστε λίγο για εσάς;
Επειδή δεν μπόρεσα να ζωγραφίσω ουσιαστικά ποτέ, απέκτησα παράξενα μια δεξιότητα στο να αναλύω τα χρώματα και τις εκφράσεις τους, μια εξοικείωση και μια άνεση στο να τα περιγράφω μέσα από διάφορες ψηφιακές παραστατικές τέχνες, art-installation αλλά και με τη συγγραφή. Όλα αυτά, μαζί με τα συνεχόμενα ταξίδια και την απίστευτη εσωτερική μνήμη μου με τα χιλιάδες αποτυπωμένα χαμόγελα και τις κραυγές, θα έλεγα ότι με χαρακτηρίζουν
- Τα αχνά φώτα της Μάρφα είναι μια εξαιρετική συλλογή διηγημάτων που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Κέδρος. Μιλήστε μας λίγο για αυτήν.
Ʃύγχρονες βιωματικές καταστάσεις, με μια ταχύτητα καταιγίδας που αιφνιδιάζει, με τρυφερότητα και χιούμορ, με μια γλώσσα άμεση, χωρίς να περισσεύει τίποτα, σε καλούν να συμμετέχεις συναισθηματικά, σαν κάποιο βράδυ στο σινεμά, να αναρωτιέσαι πώς θα αντιδρούσες εσύ. Τουλάχιστον αυτά ένιωσα από τα σχόλια των αναγνωστών
- Πότε γεννήθηκε η επιθυμία να διηγηθείτε στους αναγνώστες τις ιστορίες σας και πώς ξεκινήσατε να γράφετε συστηματικά;
Τα αχνά φώτα της Μάρφα είναι το τέταρτο βιβλίο μου. Ποτέ δεν ανεχόμουν τον συστηματικό ‘’καταναγκασμό’’ της συγγραφής. Πάντα μου άρεσε να ‘’φεύγω’’ και να αλλάζω τρόπους έκφρασης, να δοκιμάζω μια καινούργια έκπληξη, όπως μια συλλογή ποιημάτων με αυστηρή ρήμα και ομοιοκαταληξία, κάτι που παλιά απέφευγα. Ʃτάθηκα τυχερός σε αυτά που ονειρεύτηκα και τελικά δοκίμασα μέσα από την μουσική και τις εγκαταστάσεις τέχνης, κυρίως όμως για την αισιοδοξία, τις εμπειρίες και την καλοσύνη που εισέπραξα από όλους που ήταν γύρω μου.
- Πόσο εύκολο ή δύσκολο πιστεύετε ότι είναι για κάποιον να μπει στο χώρο του βιβλίου και ποια νομίζετε ότι είναι τα κύρια χαρακτηριστικά που πρέπει να έχει;
Παρόλο που το πρώτο μου βιβλίο βγήκε πριν είκοσι χρόνια, νιώθω σαν αυτό να είναι πάλι το πρώτο μου, μιας και τα μηνύματα και οι αντιδράσεις των αναγνωστών είναι τόσο ανακουφιστικά και με κάνουν χαρούμενο. Εξάλλου ποτέ δεν με ενδιέφεραν οι κλειστοί ‘’χώροι’’, η αναγνωρισιμότητα ή οι ιδιότητες των ανθρώπων, παρά μόνο το πώς θα γεμίσω συναισθηματικά την κάθε μέρα μου. Το πεδίο μάχης μου δεν έχει χαρακτηριστικά, απλά είναι κάπου εκεί έξω…
- Μπορεί το βιβλίο να λειτουργήσει «θεραπευτικά» σε μια εποχή που το άγχος ξεπερνά τους ανθρώπους;
Οι λέξεις από μόνες τους δεν θεραπεύουν. Όπως είχα ξαναπεί, ένα βιβλίο δεν μπορεί να αντικαταστήσει την αίσθηση πληρότητας ενός τρυφερού αγγίγματος, αλλά μπορεί να σου δημιουργήσει την συναισθηματική λαχτάρα και φόρτιση να το αναζητήσεις.
- Σήμερα ο μέσος Έλληνας δοκιμάζεται ποικιλοτρόπως. Πιστεύετε ότι η Τέχνη και ειδικότερα η λογοτεχνία μπορεί να βοηθήσει;
Δυστυχώς οι επαναστάσεις δεν ξεκινάνε πλέον από βιβλία. Ʃίγουρα η τέχνη έχει το μερίδιο της, αρκεί να μην περιορίζεται σε γκαλερί και βιτρίνες πολυκαταστημάτων. Όλοι ‘’Μεσαίοι’’ πλέον είμαστε και νιώθουμε την ίδια επαναλαμβανόμενη απογοήτευση. Για αυτό πιστεύω ότι τα κύματα δροσιάς θα ξεκινήσουν από τις πλατείες με τα σκέιτ και τα social
- Στο βιβλίο σας έχετε κάποια αγαπημένη ιστορία; Και αν αντιπροσωπεύει κάτι συγκεκριμένο αυτή η ιστορία;
Οι ιστορίες που ενώνουν ανθρώπους με την αναπάντεχη τρυφερότητά τους, όπως το Μαλάουι, Charisma, Πλατεία θεάτρου, Μια θάλασσα κ.α
- Υπάρχουν ιδανικές συνθήκες για τη συγγραφή ενός βιβλίου;
Ποτέ δεν το είχα σκεφτεί έτσι. Δεν μπορείς να καθορίσεις τις συνθήκες. Με ενοχλεί και αυτή η δήθεν απομόνωση των συγγραφέων σε ένα γραφείο μπροστά από ένα p/c . Προτιμώ να είναι σαν το πρώτο
συναρπαστικό ραντεβού και να αναρωτιέμαι με ανυπομονησία, άραγε πώς να είναι; πώς να φιλάει;
- Η έμπνευση είναι μια ιστορία εκεί έξω αρκεί να έχεις το κατάλληλο βλέμμα να την δεις;
Η έμπνευση είναι μια λέξη σαν ανάσα δροσερή, σαν εκπνοή, σαν ξαλάφρωμα και είναι παντού…
- Κατά την περίοδο της συγγραφής ενός νέου βιβλίου πώς βιώνετε την καθημερινότητα;
Δεν τα διαχωρίζω, ούτε ουσιαστικά καταλαβαίνω πώς γίνεται αυτό. Είναι απλά σαν να κάνεις ποδήλατο στα ίδια απαράλλαχτη μέρη, στις ίδιες γειτονιές αλλά να νιώθεις μια περίεργη έξαψη, να σε φωνάζουν σε μια άλλη παράξενη γλώσσα, σαν να είσαι κάπου αλλού.
- Τελειώνοντας, θα ήθελα να μας δώσετε έναν τίτλο για τη ζωή σας, αν ποτέ αποφασίζατε να την αποτυπώσετε σε βιβλίο.
Ποτέ δεν ένιωθα άνετα με μαρκίζες και τίτλους… Οι πιο αμήχανες στιγμές, είναι όταν έπρεπε να αποφασίσω για τίτλους τραγουδιών ή βιβλίων. Το θεωρώ και λίγο άχαρο, γιατί η ζωή δεν περιγράφεται και κυρίως δεν περιμένει…
