Το χελιδόνι του Βορρά της Ισμήνης Μπάρακλη από τις εκδόσεις Ψυχογιός είναι το πρώτο βιβλίο της συγκεκριμένης συγγραφέως αλλά μπορώ να πω με σιγουριά όχι το τελευταίο που διαβάζω. Κλασσική βέβαια ατάκα αλλά πέρα για πέρα αληθινή. Με το συγκεκριμένο βιβλίο συνέβει το εξής, Το αγάπησα από το εξώφυλλο. Το θεώρησα βαθιά μελαγχολικό σε έναν καιρό που όλα γύρω μας ήταν πάνω κάτω το ίδιο.
Θα δανειστώ τα ίδια τα λόγια της συγγραφέως, ότι δηλαδή το χελιδόνι του Βορρά θα μπορούσε να είναι ένα απλό ιστορικό μυθιστόρημα της Μακεδονίας του προηγούμενου αιώνα. Και θα προσθέσω ότι δεν είναι μόνο αυτό. Είναι ένα βαθειά συναισθηματικό, νοσταλγικό και σε σημεία μελαγχολικό μυθιστόρημα που είμαι σίγουρη δεν θα αφήσει κανέναν ασυγκίνητο. Με αφορμή την συνάντηση της Δάφνης με τον έρωτα των φοιτητικών της χρόνων , σε μια στιγμή που και η ίδια προσπαθεί να επαναπροσδιορίσει την ίδια της την ύπαρξη, αρχίζει ξετυλίγεται το παρελθόν της. Τόσο το πρόσφατο, όσο και αυτό που χάνεται στα βάθη της ιστορίας. Μπροστά μας ξετυλίγεται ο Μακεδονικός αγώνας, η κατοχή και μετέπειτα η χούντα. Λογικό, αν σκεφτεί κανείς ότι το παρόν της Δάφνης τοποθετείται στο 1982.Οι πρωταγωνιστές της ιστορίας μας, η Δάφνη, ο Νιόνιος και ο Δημητρός. Τρεις ιστορίες άρρηκτα συνδεδεμένες μεταξύ τους. Η φιλία, η πατρική αγάπη, ο έρωτας, η ζωή, ο θάνατος, είναι μερικά ζητήματα που πραγματεύεται το βιβλίο. Ζητήματα και ερωτήματα που κανένας δεν έχει βρει απάντηση. Μέσα από το βιβλίο η συγγραφέας προσπαθεί να δώσει απαντήσεις για το ποιο είναι το νόημα της ανθρώπινης ύπαρξης και τελικά πως θα μπορούσαμε να απολαύσουμε το δώρο της ζωής. Μιας ζωής που όπως μας αποκαλύπτει και το τέλος του βιβλίου είναι γεμάτο από εκπλήξεις.
Με έναν εξαιρετικό χειρισμό της ελληνικής γλώσσας, η συγγραφέας κατορθώνει να μας βάλει στην καρδιά της ιστορίας. Χωρίς περιττές περιγραφές, αλλά με έναν τρόπο που δεν συναντά κανείς συχνά μας αφηγείται την ιστορία. Το παρόν διαδέχεται το παρελθόν σε μια συνεχή ακολουθία, που κρατά τον αναγνώστη σε εγρήγορση αλλά απαιτεί και από αυτόν αυτή. Το παρελθόν του ενός ακολουθεί το παρελθόν του άλλου μέχρι στο τέλος να ενωθούν και η ιστορία να γίνει μια. Είναι ένα εξαιρετικά δομημένο μυθιστόρημα με «πραγματικούς», λαϊκούς ήρωες που δεν φαντάζουν ξένοι στα μάτια μας. Με μια δική τους ηθική και ένα εντελώς δικό τους αξιακό σύστημα που ταξινομεί ως πρώτη αξία την οικογένεια με την όποια μορφή της. Ένα βιβλίο που θα βγάλει στην επιφάνεια συναισθήματα σε όποιον το διαβάσει. Προσωπικά ήμουν συνεχώς βουρκωμένη και θα κρατήσω για το τέλος για με έμενα την φράση που αποτελεί την ουσία του βιβλίου αλλά και γιατί όχι της ζωής γενικότερα… «Στην ζωή παιδί μου, είμαστε μουσαφιραίοι και τίποτα άλλο»
Από το οπισθόφυλλο του βιβλίου: Αθήνα, 1982. Η Δάφνη, μια δυναμική αρχιτέκτονας, με αφορμή τη συνάντηση με τον μεγάλο έρωτα των φοιτητικών της χρόνων, θα αναμοχλεύσει αναμνήσεις της ζωής της, για να γυρίσει πολλά χρόνια πίσω και να συναντήσει ανθρώπους που τη σημάδεψαν, πριν κιόλας πάρει την πρώτη της ανάσα. Κεντρική Μακεδονία, αρχές του προηγούμενου αιώνα. Ένα μωρό, μοναδικό απομεινάρι μιας φλεγόμενης καλύβας του βάλτου, αγωνίζεται να παραμείνει στη ζωή. Δυο αδέρφια, με τα χέρια φυτεμένα στο μνήμα του πατέρα τους, ορκίζονται να πάρουν εκδίκηση. Λίγα χρόνια μετά, ένα κορίτσι με μαρμαρωμένα πόδια αποχωρίζεται τον πατέρα του, που τον στέλνουν στην εξορία. Παιδιά της ελληνικής Ιστορίας, ξετυλίγουν το κουβάρι του μύθου μέσα στη δίνη της, όταν εκείνη τρυπώνει ύπουλα στις ζωές τους για να τις συγκλονίσει, σε μια παραμυθένια πολιτεία, τα Γιαννιτσά, έναν ζωντανό μπερντέ με τα παλάτια του και τις καλύβες του, κι ανθρώπους λογιών που θα περάσουν εμπρός του, δειλούς και ήρωες, εχθρούς και φίλους.
