Είναι κάποια βιβλία που μένουν βαθειά χαραγμένα μέσα σου. Που σε κάνουν να ψάξεις, να διαβάσεις επιπλέον για το θέμα τους. Που ακόμα και όταν τα τελειώσεις απλά δεν μπορείς να σταματήσεις να τα σκέπτεσαι. Ένα από αυτά τα βιβλία είναι και ο θλιμμένος Σεπτέμβρης της Μαρίας Τσακίρη από τις εκδόσεις ψυχογιός. Και είμαι πραγματικά πάρα πολύ χαρούμενη που έχω πλέον αυτό το βιβλίο στην κατοχή μου. Αλήθεια πόσοι από εσάς που θα διαβάσετε αυτό το κείμενο γνωρίζεται τι έγινε στο μακρινό Μπεσλάν , το όχι και τόσο μακρινό 2004; Αν και το 2004 ήμουν σε μια ηλικία που κανονικά θα έπρεπε να ξέρω, οφείλω να ομολογήσω πως ούτε εγώ ήξερα. Στο Μπεσλάν λοιπόν το 2004 και ειδικότερα την 1 Σεπτεμβρίου ξεκίνησε στο Σχολείο Νούμερο Ένα η τριήμερη ομηρία σχεδόν 1200 ατόμων από Τσετσένους τρομοκράτες. Μια ομηρία που αποτέλεσε τον προάγγελο των μετέπειτα πολύνεκρων τρομοκρατικών επιθέσεων σε Ευρώπη και Αμερική. Για την ιστορία η τριήμερη αυτή ομηρία είχε σαν αποτέλεσμα τον θάνατο 323 σχεδόν ανθρώπων από τους οποίους τα 186 ήταν παιδιά | |
Με αφορμή το γεγονός αυτό και βασισμένο στα πραγματικά γεγονότα αλλά και στις αληθινές μαρτυρίες τις οποίες συχνά η συγγραφέας παραθέτει αυτούσιες παρακολουθούμε την ζωή και την πορεία που ακολούθησαν, κάποιοι , που κατάφεραν να επιζήσουν. Μπορεί η ζωή ενός επιζήσαντα τρομοκρατικού χτυπήματος να χαρακτηριστεί ποτέ ομαλή; Και τι χρώμα μπορεί να έχει η χαρά μετά από ένα τέτοιο τραγικό γεγονός; Η συγγραφέας κατορθώνει με ένα αριστουργηματικό τρόπο να μπλέξει την αλήθεια με την μυθοπλασία σε σημείο τέτοιο που να μην μπορείς να ξεχωρίσεις τι είναι τι. Με απλό και λιτό τρόπο παραθέτει μαρτυρίες και γεγονότα που συγκλονίζουν. Ο τρόπος της γραφής της είναι μεστός και έχει στόχο να προβάλει την ιστορία καθεαυτή και όχι το αναμφισβήτητο ταλέντο της. Οι περιγραφές που αφορούν τις ημέρες της ομηρίας είναι γραμμένες με τέτοιο τρόπο, που παρόλο τις εικόνες φρίκης που σου δημιουργούν , να μην μπορείς να σταματήσεις το διάβασμα. Τα παιδιά του Μπεσλάν ξαφνικά γίνονται δικά σου παιδιά. Και η αίσθηση ότι η ιστορία επαναλαμβάνεται είναι διάχυτη σε όλο το βιβλίο. | |
Είναι ένα βιβλίο από αυτά που πολλές φορές χαρακτηρίζονται γροθιά στο στομάχι. Ένα βιβλίο, που μπορεί να μην καταφέρεις να το διαβάσεις απνευστί. Εγώ τουλάχιστον χρειάστηκα να σταματήσω αναγκαστικά πολλές φορές για να κατανοήσω και να επεξεργαστώ αυτά που διάβαζα. Αλλά που χαίρεσαι που υπάρχουν. Είναι ένα βιβλίο και μια ιστορία που δεν γίνεται να μην σε επηρεάσει και συγκλονίσει είτε είσαι γονιός είτε όχι. Γιατί σε κάθε τέτοια περίπτωση ο παράγοντας άνθρωπος είναι σε πρώτο πλάνο. Ένα βιβλίο τόσο επίκαιρο , όσο ποτέ… | |
Από το οπισθόφυλλο: Αύγουστος 2004. Η Ροζάνα ακούμπησε απαλά μέσα σε ένα τοσοδά ξύλινο κουτάκι τα γεμάτα δίψα για ζωή όνειρά της, μαζί με μια κόκκινη γυαλιστερή χάντρα και μια φωτογραφία από τον Πάνορμο της Νάξου. Κάπου εκεί, ανάμεσα στα νεανικά της όνειρα και στη γαλάζια φουσκοθαλασσιά του Αιγαίου, στρίμωξε και κάτι ακόμα: μια μακρινή ημερομηνία που σημείωσε με πράσινο στιλό. Υποσχέθηκε να χαρίσει το κουτάκι στον Αλέξανδρο τη μέρα που θα ξεκινούσαν τα σχολεία, με την εφηβική σιγουριά πως, ύστερα από δέκα χρόνια, εκείνη θα είναι δικηγόρος και ο αγαπημένος της βραβευμένος συγγραφέας. Όμως, καθώς ύφαινε τα όνειρά της, τα λεπτά που κυλούσαν στο Μπεσλάν δημιουργούσαν ένα συγκλονιστικό σκηνικό, και η μοίρα έστηνε το δικό της τρομακτικό σενάριο. Ο Σεπτέμβριος του 2004, με την τριήμερη αιματηρή ομηρία μαθητών μέσα στο σχολείο τους, θα αφήσει πίσω του βαθιά θλίψη. Εκείνοι που θα τα καταφέρουν σκορπίζονται στους πέντε ανέμους. Για να προχωρήσουν στη ζωή, πρέπει να αναμετρηθούν με τις αναμνήσεις. Για να γίνει αυτό, πρέπει να περπατήσουν στους δρόμους όπου βάδισαν εκείνο το πρωί, να νιώσουν τις μυρωδιές που μύριζαν τις ατελείωτες ώρες της αιχμαλωσίας, να ακούσουν τα φτερουγίσματα των πουλιών, τους θορύβους της πόλης όταν ξυπνάει κι όταν κοιμάται. Πρέπει να σταθούν απέναντι στο στοιχειωμένο σχολείο και να βρουν το κουράγιο να το κοιτάξουν. Επειδή, ακόμα κι όταν όλα έχουν χαθεί, η ελπίδα πάντα μένει κάπου εκεί έξω. Θα απλώσουν το χέρι να την πιάσουν; Θα αφήσουν λίγο χώρο για να ριζώσει και πάλι στην ψυχή τους η αγάπη; Ο έρωτας; Θα μπορέσουν να ξεχάσουν το χτες, να ζήσουν το σήμερα και να ονειρευτούν το αύριο; Υπάρχει αύριο για τα παιδιά του Μπεσλάν; | |
Η Κάθαρση, Φιλομήλα Λαπατα, εκδόσεις Ψυχογιός
Μια υπόσχεση σε έναν ετοιμοθάνατο θείο, ένα έγκλημα που μένει ανεξιχνίαστο είκοσι ολόκληρα χρόνια και μια επιφανής οικογένεια με τρία επίθετα που κρύβει σκελετούς στην
