Τον Δημήτρη Δεγαμινιώτη ακόμα και αν δεν τον έχεις διαβάσει ποτέ, ακόμα και αν δεν τον ακολουθείς στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, θα έχεις συναντήσει τις αναρίθμητες σκέψεις του σίγουρα κάπου καθώς είναι στην κυριολεξία παντού. Τα quotes όπως συνηθίζουμε να λέμε, τις σκέψεις του δηλαδή για τον έρωτα κυρίως, ιδανικά θα θέλαμε να τα είχαν γράψει για εμάς. Το 2020 κυκλοφόρησε από τις εκδόσεις Υδροπλάνο, το πρώτο του βιβλίο ενώ φέτος κυκλοφόρησε με ένα εξαιρετικά καλαίσθητο εξώφυλλο, για τα δικά μου δεδομένα πάντα, το 04:45.
Ακόμα όμως και αν γνωρίζεις τον συγγραφέα, το ύφος του και το στυλ γραφής του, το βιβλίο του είναι ένα άλλο θέμα… Ίδια σχεδόν με το σκοτεινό εξώφυλλο του ο συγγραφέας μας ξεναγεί στις σκοτεινές του σκέψεις εκεί, πριν το ξημέρωμα στις 4:45 ακριβώς.. εκεί που όλες οι άμυνες μας έχουν πέσει και η αλήθεια βγαίνει μπροστά… εκεί που είμαστε μόνοι μας… εμείς και ο εαυτός μας…
Αλίμονο αν πάψουμε να πιστεύουμε στο μοναδικό…
Αλίμονο αν καταλάβουμε πως οι σχέσεις των ανθρώπων στηρίζονται στο συμφέρον και όχι στην ανιδιοτέλεια…
Αλίμονο αν πάψουμε να αγαπούμε τον ίδιο μας τον εαυτό…
Μετά δεν θα μείνει τίποτα για εμάς…θα τα έχουν πάρει όλα οι άλλοι…
Το είδος της γραφής του βιβλίου είναι ιδιαίτερο… είτε θα το λατρέψεις είτε όχι… δεν έχει λαξεμένες πτυχές… είναι τραχύ, αληθινό…Δεν ξέρω αν θα αρέσει… αλλά θα αναγνωρίσω πως σε βάζει σε σκέψεις… είναι σαν να μιλά μέσα σου… εκεί στις 4:45 ακριβώς! Με κοφτό τρόπο εκθέτει τις σκέψεις του. Με τρόπο που θα μπορούσε να σοκάρει ίσως τους αναγνώστες. Σαν να απευθύνεται κατευθείαν στον κάθε αναγνώστη ξεχωριστά…Προσωπικά μου άφησε ανάμεικτα συναισθήματα… Με προβλημάτισε, με έβαλε σε ένα διαφορετικό τρόπο σκέψης σχετικά με τις ανθρώπινες σχέσεις… Είναι ένα ιδιαίτερο βιβλίο, ενός ιδιαίτερου συγγραφέα που αν σου αρέσουν αυτού του είδους τα βιβλία, απλά θα λατρέψεις…
Από το οπισθόφυλλο:
Υπάρχει τίποτα πέρα από το τίποτα που ζει μέσα μας;
Δεν ξέρω αν είναι τύχη ή ατυχία να είναι δύσκολο να αισθανθείς.
Δεν ξέρω αν είναι φυσιολογικό να νιώθεις τη μοναξιά σαν την καλύτερη παρέα.
Η δική μου ανάγκη να αισθάνομαι τη ζωή έρχεται εκείνη την περίεργη ώρα.
Εκεί, πριν το ξημέρωμα.
Στις 04:45 ακριβώς.
Εκεί που το φως έρχεται αντιμέτωπο με το πιο βαθύ σκοτάδι.
Έρχεται και φεύγει σαν ένας καλοκουρδισμένος επισκέπτης.
Για τον συγγραφέα:
Ορκίσμενος εργένης κρατώ την σημαία της πολυγαμικότητας ψηλά στον λόφο της μάχης, βλέποντας τους στρατιώτες μου να λιγοστεύουν όσο μεγαλώνω.
