Αν θα ήμουν τραγούδι θα ήμουν σίγουρα το Nights in white satin των The Moody Blues, αν θα ήμουν βιβλίο θα ήμουν “Το κορίτσι με το σαλιγκάρι” της Πηνελόπη Κουρτζή που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Ψυχογιός, αν ήμουν στοιχείο της φύσης θα ήμουν θάλασσα και αν υπάρχει προηγούμενη ζωή, έχω ζήσει στα Μάταλα ως χίπης στην δεκαετία του εβδομήντα… Αισθάνομαι την σχέση μου με αυτό το βιβλίο σχεδόν καρμική. Από τις πρώτες του σελίδες ένιωσα μια απίστευτη οικειότητα, σαν ο Χάρι και η Πάτυ να ήταν δικοί μου άνθρωποι… Από την πρώτη φορά που το διάβασα έχουν περάσει δυο χρόνια. Δυο χρόνια που έχω επιστρέψει σε αυτό ξανά και ξανά και είναι σαν να επιστρέφω σπίτι μου ένα κρύο βράδυ. Είναι το βιβλίο που έχω πάντα δίπλα μου στο κομοδίνο, που παίρνω πάντα μαζί μου σε εκδρομές ακόμα και αν δεν το χρειαστώ, μου με βγάζει πάντα από τα reading slump που πέφτω. Το βιβλίο που θα προτείνω πάντα και για πάντα σε όποιον μου λέει ότι θέλει να διαβάσει κάτι για να ταξιδεύσει, να χαθεί, να ονειρευτεί…
Κάπου στο μακρινό 1969 ο Χάρι συναντά στο αεροδρόμιο του Ελληνικού ένα ξανθό, πολύχρωμο κορίτσι που κρατάει στα χέρια του ένα μικρό πληγωμένο σαλιγκάρι. Και έτσι απλά με λίγα λόγια και ένα σβουριχτό φιλί την προσκαλεί να γνωρίσει την μεγάλη ευρύτερη οικογένεια του στα Μάταλα. Η Υπατία πάει, με το μικρό της σαλιγκάρι αλλά και το δικό της καβούκι στους ώμους της. Ξεκινάει για τα Μάταλα μην ξέροντας τι πάει να βρει. Ποιον πάει να βρει. Έχοντας μεγάλο βάρος στην ψυχή της, η Υπατία που δεν αγαπάει το χθες και το σήμερα, που ζει για το αύριο, γοητευμένη με τον Χάρι και την παραλία της αγάπης θα μάθει εκεί στον παράδεισο της αγάπης να ζει το σήμερα. Η Υπατία θα ερωτευτεί τα Μάλατα, θα ερωτευτεί τον ατίθασο, ξέγνοιαστο, όμορφο Χάρι, η Υπατία, με το στέρεο οικοδόμημα σκέψης. Η Υπατία η ορθολογίστρια που έχει μάθει να αναλύει ότι καταλαβαίνει και ότι δεν μπορεί να καταλάβει. Η Υπατία με τις αμέτρητες αναστολές θα πετάξει το καβούκι της και θα μεταμορφωθεί στα χέρια του Χάρι. Θα ιαθεί και θα επουλώσει τις πληγές της … Μέχρι που ο ήλιος εκεί στην παραλία της αγάπης θα χαθεί. Θα σβήσει. Και τότε πάλι ο Χάρι που στεκόταν από την αρχή πλάι της σαν βράχος θα προσπαθήσει να μην χάσει η Υπατία την πίστη της στην αγάπη, στα Μάταλα, στο μέρος της αγάπης, στο μέρος που της άλλαξε την ζωή…Με όποιο κόστος.
Δεν ξέρω αν οι λέξεις μου είναι ικανές να μεταφέρουν εικόνες, μυρωδιές, συναισθήματα. Και αν οι δικές μου δεν μπορούν, μπορούν σίγουρα οι λέξεις και οι περιγραφές της Πηνελόπης. Βουτιά στο παρελθόν και στα Μάταλα είναι τούτο το βιβλίο από τις πρώτες κιόλας σελίδες του. Ταξίδι σε μια εποχή τόσο μακριά αλλά και τόσο κοντά. Δεν έχω πάει στα Μάταλα ποτέ και όμως από τις περιγραφές του βιβλίου είναι σαν να τα έχω περπατήσει αμέτρητες φορές. Σαν να έχω ανέβει στις σπηλιές, σαν να έχω βουτήξει στα νερά. Η συγγραφέας μιλάει για ιδανικά ξεθωριασμένα πλέον στην εποχή μας. Μιλάει για αγάπη, για ανιδιοτέλεια, για ειρήνη. Και η Υπατία αγάπησε τον ανιδιοτελή Χάρι πολύ και απόλυτα…Και αν κάτι πρέπει να μας μείνει από αυτό το βιβλίο είναι η μοναδική αλήθεια και η μοναδική ευχή… ότι η μεγαλύτερη ελευθερία μιας καρδιάς είναι να ανήκει κάπου και η ευχή να βρούμε στην ζωή μας να μας αγαπήσει κάποιος Χάρι… τόσο μοναδικά.
Την Πηνελόπη την γνώρισα με την Νόρα της, την αγάπησα με την Νατάσα της αλλά την λάτρεψα με την Πατύ της. Και ξέρω βαθιά μέσα μου πως ίσως δεν θα μπορέσω να αγαπήσω περισσότερο άλλο της βιβλίο τόσο. Το κορίτσι με το σαλιγκάρι μεταφέρθηκε στην μικρή οθόνη και έγινε σήριαλ. Η παραλία. Και ξέρω ότι ίσως κάπου χάσω τους ήρωες που αγάπησα. Ίσως πάρουν μια άλλη μορφή και η ιστορία μια άλλη τροπή. Αλλά θέλω να πιστεύω ότι το συναίσθημα θα είναι το ίδιο. Ανάμεσα στα νέα πρόσωπα θα βρω και κάποια παλιά. Να με χαιρετούν με ένα Καλώς ήλθες ξανά… και ένα εις το επανιδείν … μέχρι την επόμενη φορά…
Από το οπισθόφυλλο:
«Σε θέλω δικό μου. Δεν αντέχω πια να σε μοιράζομαι. Προτιμώ να μη σε έχω καθόλου αν δεν ανήκεις μόνο σε εμένα».
Ο τόνος ήταν απολογητικός, η φράση απλή και χιλιοειπωμένη. Όμως καμία δεν είχε τολμήσει να του το πει μέχρι εκείνη τη στιγμή. Αλλά του το είπε. Εκείνη. Το κορίτσι με το σαλιγκάρι.
Έφτασε στο αεροδρόμιο του Ελληνικού από το Λονδίνο στις 26 Μαρτίου του 1969. Έφτασε κρατώντας στη χούφτα της ένα μικρό, πληγωμένο σαλιγκάρι. Και από εκεί, πάντα με το μικρό σαλιγκάρι προστατευμένο στην κλειστή παλάμη της, πήγε στα Μάταλα. Εκεί όπου της είχαν υποσχεθεί ότι βρισκόταν ο παράδεισος της φύσης. Και των χίπηδων. Στα Μάταλα, τον παράδεισο της ελευθερίας. Και της Τζόνι Μίτσελ. Και του Χάρι. Προπαντός του Χάρι. Έμεινε μέχρι τον Μάιο του 1969, περιμένοντας, μαζί με τα παιδιά των λουλουδιών από όλο τον κόσμο, το καλοκαίρι της αγάπης. Μα αυτό δεν ήρθε ποτέ… Γιατί εκείνο τον Μάιο έγινε ό,τι έγινε.
Ένα μυθιστόρημα για ένα κορίτσι, που πίστευε πως η μεγαλύτερη ελευθερία της καρδιάς είναι να μπορεί να ανήκει, και για ένα αγόρι, που δεν μπορούσε να ερωτευτεί. Στην πιο ξέγνοιαστη παραλία του κόσμου, τα φημισμένα Μάταλα. Κάτω από τον μοναδικό ήλιο της Κρήτης, με τον αέρα της Αφρικής να φυσάει στο Λιβυκό Πέλαγος, διώχνοντας μακριά τις ιστορίες της τότε καθωσπρέπει κοινωνίας.
Λίγα λόγια για την συγγραφέα:
Η ΠΗΝΕΛΟΠΗ ΚΟΥΡΤΖΗ γεννήθηκε στην Άρτα και μεγάλωσε στην Αθήνα. Σπούδασε Βιοτεχνολογία και εργάστηκε επί σειρά ετών στον ιδιωτικό τομέα. Σήμερα δραστηριοποιείται στον επιχειρηματικό χώρο και παράλληλα ασχολείται με τη συγγραφή, που αποτελεί και τη μεγάλη αγάπη της. Έχει ταξιδέψει αρκετά, μιλάει τέσσερις γλώσσες και ερασιτεχνικά ασχολείται με το αργεντίνικο τάνγκο. Είναι παντρεμένη και έχει έναν γιο. Έχει διακριθεί σε διαγωνισμούς ποίησης και έχει γράψει θεατρικά έργα.
