Πως υφαίνεται ο χρόνος… Τι είναι ο χρόνος; Τι είναι το παρελθόν και ποια η χρησιμότητα του; Μαθαίνει άραγε κανείς από τα λάθη του παρελθόντος; Ή ότι έγινε έγινε και καλό είναι τα λάθη να μένουν στην λήθη; Διαβάζοντας το πέμπτο κατά σειρά μυθιστόρημα της Σοφίας Δημοπούλου, Πως υφαίνεται ο χρόνος από τις εκδόσεις Ψυχογιός, ερωτήματα σαν και αυτά σου έρχονται θες δεν θες στο μυαλό. | |
Δυο γυναίκες, η Νανά και η Ανθή, το παρόν και το παρελθόν. Δυο κόσμοι τόσο αντίθετοι που καταφέρνουν ωστόσο στο βιβλίο να συνυπάρξουν. Η Νανά αντιπροσωπεύει το τώρα το σύγχρονο. Μια γυναίκα που αμφιταλαντεύεται ανάμεσα την καριέρα, στην θέληση για ανεξαρτησία και στην επιθυμία για την απόκτηση οικογένειας. Από την άλλη η Ανθή είναι το παρελθόν. Μια γυναίκα όπου έζησε στα τέλη του 19 αιώνα , σε μια εποχή όπου οι αποφάσεις για την μάθηση, την αυτοδιάθεση , τον έρωτα ακόμα, λαμβάνονταν από τον άνδρα της οικογένειας. Μια γυναίκα που παρόλο που έζησε σε μια τέτοια εποχή γεμάτη προκαταλήψεις, μπόρεσε και όρθωσε το ανάστημα της. Αγάπησε, αγαπήθηκε, διώχτηκε, πόνεσε, έπεσε, αλλά κατόρθωσε να σηκωθεί και να σταθεί στα πόδια της. Σε μια κρίσιμη καμπή της ζωής της η Νανά κληρονομεί ένα παλιό αρχοντικό μέσα στο οποίο βρίσκει ένα χειρόγραφο και αρχίζει να το διαβάζει. Το χειρόγραφο αφορά την ζωή της Ανθής και διαβάζοντας το αρχίζει να βρίσκει κρυφές διασυνδέσεις της δικής της ζωής με την ζωή της Ανθής. Θα μπορέσει η Νανά να μάθει κάτι από το παρελθόν; Θα μπορέσει να εξελίξει την ζωή της και να βρει τις απαντήσεις που αναζητά; | |
Το πώς υφαίνεται ο χρόνος είναι ένα υπέροχα καλογραμμένο ιστορικό βιβλίο. Και λέω ιστορικό γιατί κατορθώνει η συγγραφέας να εντάξει στην πλοκή της ιστορίας όλα τα ιστορικά γεγονότα εκείνης της εποχής. Όχι με μια ξερή παράθεση αλλά με έναν λυρικό σχεδόν τρόπο. Η αφήγηση είναι ζωντανή, νιώθεις τον παλμό της εποχής. Οργίζεσαι για όλη τη αδικία που ζούσαν οι γυναίκες εκείνη την εποχή. Βυθίζεσαι στον έρωτα της Ανθής. Ταξιδεύεις στην Αθήνα του 1880 και βρίσκεσαι ξαφνικά να κατηφορίζεις από το θησείο στην Καλλιθέα και μετά ξανά πίσω. Το βιβλίο είναι γεμάτο συναισθήματα, εικόνες, ήχους. Όλοι οι ήρωες του βιβλίου είναι εξαιρετικά δομημένοι και σύμφωνα πάντα με την εποχή που διαδραματίζεται η ιστορία. Η συγγραφέας έχει κατορθώσει να τοποθετήσει στο βιβλίο και ορισμένα πραγματικά πρόσωπα. Η Σοφία Λασκαρίδου, ο Περικλής Γιαννόπουλος, ο Εμμανουήλ Ροΐδης είναι μερικά από αυτά. Είναι όμως ενταγμένα με τέτοιο φυσικό τρόπο που να μην ξενίζουν τον αναγνώστη. Η υπόθεση είναι δεμένη, σφιχτή και δεν κάνει κοιλιά. Οι ανατροπές διαδέχονται η μια την άλλη και ειδικά προς το τέλος η συγγραφέας κατορθώνει να κάνει την έκπληξη. Γενικά πρόκειται για ένα βιβλίο που από την στιγμή που θα το πιάσεις στα χεριά σου δύσκολα θα το αφήσεις. Και για το τέλος, μια φράση που κλείνει όλο το νόημα…. Έτσι υφαίνεται ο χρόνος, με κάματο, με αγώνα, με ελπίδα και απελπισία, με γέλιο και κλάματα, με όνειρα και εφιάλτες. Γιατί έτσι είναι η ζωή… | |
Από το οπισθόφυλλο: Η Νάνα, μια αρχιτεκτόνισσα που πάσχει από κρίσεις πανικού, βρίσκεται σε μια κρίσιμη καμπή της ζωής της, όπου καλείται να πάρει κάποιες σημαντικές αποφάσεις, όπως το να κρατήσει το παιδί που κυοφορεί. Σε μια αναπαλαίωση του αρχοντικού της οικογένειας του Ιωάννη Αντωνόπουλου στην Καλλιθέα, ανακαλύπτει ένα παλιό χειρόγραφο μέσα από το οποίο μαθαίνει πολλά για την ιστορία της οικογένειας, που εντέλει συνδέεται με την ιστορία και της δικής της. Μέσα από το χειρόγραφο μαθαίνει επίσης και για την ιστορία της Ανθής Γεραμάκη, που λόγω των προκαταλήψεων της κοινωνίας του τέλους του 19ου αιώνα, αναγκάζεται να στερηθεί το βασικό δικαίωμά της ως γυναίκας, τη μητρότητα, και να αλλάξει ακόμα και την ταυτότητά της. Η τέχνη της –είναι πολύ καλή υφάντρα– και το πείσμα της για ζωή θα τη βοηθήσουν να ξαναβρεί τα κομμάτια του εαυτού της. Η Νανά θα εμπλακεί συναισθηματικά με την ιστορία της Ανθής και αυτή η εμπλοκή θα τη μεταμορφώσει. Γύρω από τους κεντρικούς ήρωες, τα ιστορικά πρόσωπα –η Ελληνίδα ζωγράφος Σοφία Λασκαρίδου, ο «καταραμένος» ποιητής Περικλής Γιαννόπουλος, ο Εμμανουήλ Ροΐδης, ο Θεόδωρος Δηλιγιάννης, ο Χαρίλαος Τρικούπης– και τα ιστορικά γεγονότα συμπορεύονται με τα φανταστικά και τα καθορίζουν. Πώς υφαίνεται ο χρόνος; Με λάθη, με πάθη, με αγώνα, με διαψεύσεις, με οράματα, κάποτε με απελπισία, άλλοτε με ελπίδα και πίστη. Κάποιες φορές με αίμα και δάκρυα. Και όλα μαζί υφαίνουν τον κρουστό ιστό της άχρονης ζωής μας. Αυτό το άχρονο χαλί που υφαίνει η συγγραφέας για τους ήρωες της ‒αυτούς στα τέλη του 19ου αιώνα και τους σύγχρονους‒ μας αποδεικνύει πως όλοι συμμετέχουν σε αυτό με μικρές βελονιές, οι οποίες είναι τα πάθη, τα λάθη, οι ελπίδες, οι ματαιώσεις, οι αγώνες, δηλαδή όλα αυτά τα στοιχεία που συνιστούν την ίδια τη ζωή. | |
Η Κάθαρση, Φιλομήλα Λαπατα, εκδόσεις Ψυχογιός
Μια υπόσχεση σε έναν ετοιμοθάνατο θείο, ένα έγκλημα που μένει ανεξιχνίαστο είκοσι ολόκληρα χρόνια και μια επιφανής οικογένεια με τρία επίθετα που κρύβει σκελετούς στην
