Μεσοτοιχίες, Κωνσταντίνος Μούσσας, εκδόσεις Κέδρος.

Μια αγαπημένη μου ασχολία από μικρή όταν βρισκόμουν σε κάποιο μέρος που βαριόμουν και έπιανα κάποια ανθρώπινη κίνηση σε κάποιο διαμέρισμα εκεί κοντά, ήταν να προσπαθήσω να μαντέψω την “ιστορία” του ένοικου. Τι να σκεφτόταν άραγε η κυρία που άπλωνε στο μπαλκόνι την μπουγάδα της. Τι “βαλίτσες” να κουβαλούσε η γιαγιά που έσκυβε πάνω από την κατσαρόλα της. Να ήταν ευτυχισμένες; Να περίμεναν κάποιον για μεσημέρι ή να τις έτρωγε η μοναξιά; Τα χρόνια βέβαια πέρασαν. Οι στιγμές που έπαιζα αυτό  το παιχνίδι μειώθηκαν δραματικά. Αλλά πάντα θυμάμαι την αίσθηση που είχα όταν κατάφερνα να φτιάξω μια  ολοκληρωμένη ανθρώπινη ιστορία. Γιατί βέβαια το ενδιαφέρον μου ήταν καθαρά για τον άνθρωπο. Την ίδια αίσθηση αποκόμισα  μόλις τελείωσα το βιβλίο του Κωνσταντίνου Μούσσα, Μεσοτοιχίες που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Κέδρος. Ο συγγραφέας κατόρθωσε να μας μοιράσει τις “αποσκευές” των ενοίκων του βιβλίου του.

Εννέα ιστορίες, εννέα ανθρώπων που διαδραματίζονται σε έξι διαφορετικές πόλεις του πλανήτη. Εννέα άνθρωποι τόσο διαφορετικοί μα τόσο ίδιοι. Άνθρωποι διαφορετικών ηλικιών, διαφορετικών θρησκειών διαφορετικών πολιτισμών που όμως στο τέλος της ημέρας τα θέλω τους είναι ακριβώς τα ίδια. Ελλάδα, Ιταλία, Ρουμανία, Ισπανία, Γαλλία, Αίγυπτος. Στην πιο δύσκολη και συνάμα περίεργη περίοδο που έχει περάσει η ανθρωπότητα. Την περίοδο της καραντίνας. Την περίοδο που η ανθρωπότητα μπήκε αναγκαστικά στον πάγο. Που οι καθημερινές ασχολίες έπαψαν να έχουν την σημασία που είχαν και που οι άνθρωποι ήρθαν σε επαφή με το μέσα τους χωρίς να το θέλουν και χωρίς να μπορούν να το διαχειριστούν. 

Η αλήθεια είναι πως δεν έτυχε να έχω διαβάσει κάποιο άλλο βιβλίο που να αναφέρεται στην περίοδο αυτή και αυτό είχε την γοητεία του. Οι πρωταγωνιστές του βιβλίου είναι αυτό που λέμε άνθρωποι της διπλανής πόρτας. Θα μπορούσαμε να είμαστε όλοι εμείς. Άνθρωποι που ξαφνικά βρέθηκαν αντιμέτωποι με μια κατάσταση πρωτόγνωρη. Ποιος θα φανταζόταν πως μεγάλες πόλεις θα ήταν σχεδόν άδειες. Πως οι άνθρωποι θα εργάζονταν από το σπίτι, πως θα κυκλοφορούσαν με μάσκα και σχετικά περιορισμένοι και πως ο κάθε είδους συνωστισμός θα ήταν πηγή άγχους και πανικού για μια μεγάλη μερίδα του κόσμου. Ο συγγραφέας με έναν λόγο απλό, λιτό χωρίς υπερβολές  πραγματεύεται όλη αυτήν την περίοδο και εμβαθύνει κυρίως στο πως διαχειρίστηκε η ανθρωπότητα όλα αυτά που βγήκαν στην επιφάνεια τις ατελείωτες ώρες της αναγκαστικής ενδοσκόπησης. Οι ιστορίες φαινομενικά ασύνδετες με μόνο κοινό την καραντίνα και τον ίο. Παρόλα αυτά με έναν εξαιρετικό τρόπο ο συγγραφέας κατορθώνει να τις ενώσει και να αποδείξει πως όσο διαφορετικοί και αν είμαστε, όσο μακριά και να ζούμε πάντα θα υπάρχει ένας τρόπος να ενωθούμε. Ένας κοινός τόπος. Και κάποιες αόρατες κλωστές που ενώνουν τον πλανήτη. Με τον μαγικό τρόπο που μόνο η λογοτεχνία μπορεί να καταφέρει. 

Από το οπισθόφυλλο:

Μεσοτοιχίες. Από την Ελλάδα στη Ρουμανία, από την Ιταλία στην Αίγυπτο, από την Ισπανία στη γαλλική ύπαιθρο, εννέα ιστορίες, εννέα τόποι, εννέα ζωές συνθέτουν ένα πολύπλευρο μωσαϊκό με φιλοσοφικές και υπαρξιακές προεκτάσεις, έχοντας ως επίκεντρο την πανδημία, που περιόρισε την ελευθερία μετακινήσεων και τη δυνατότητα επαφής στις περισσότερες χώρες του πλανήτη. Μέσα από σελίδες γεμάτες στοχασμό, αλλά και πάθος για τη ζωή, μέσα από την κοινή εμπειρία του εγκλεισμού, μας αποκαλύπτεται η ενιαία ουσία όλων των ανθρώπων, πέρα από τις όποιες πολιτικές, θρησκευτικές και προσωπικές πεποιθήσεις τους. Ταυτόχρονα μας αποκαλύπτεται ο αγώνας του ανθρώπου να μην υποκύψει στον φόβο, στην αποξένωση και στη μοναξιά. Ο αγώνας του ανθρώπου να παραμείνει άνθρωπος. Γιατί εξίσου επικίνδυνοι με την εξάπλωση της ασθένειας είναι οι δαίμονες και το σκότος που όλοι έχουμε μέσα μας και όλοι καλούμαστε να αντιμετωπίσουμε αν δεν θέλουμε να χάσουμε την αληθινή υπόστασή μας.
Maurizio De Rosa

Λίγα λόγια για τον συγγραφέα:

Ο Κωνσταντίνος Μούσσας γεννήθηκε στον Πειραιά και σπούδασε ιατρική. Έχει εκδώσει έξι ποιητικές συλλογές και τρεις μεταφράσεις Ιταλών ποιητών και διηγηματογράφων. Είναι μέλος πολλών λογοτεχνικών συλλόγων στην Ελλάδα και στο εξωτερικό. Έχει τιμηθεί με βραβεία και διακρίσεις, ενώ ποιήματά του έχουν μεταφραστεί στα ιταλικά. Στίχους του έχουν απαγγείλει οι: Στέφανος Ληναίος, Γιώργης Χριστοδούλου, Αιμίλιος Χειλάκης, Τάσος Νούσιας, Ρένος Χαραλαμπίδης και Γρηγόρης Βαλτινός.