Η αλήθεια είναι ότι δεν μπορώ να είμαι αντικειμενική όταν πρόκειται για τα βιβλία της Μεταξίας Κράλλη. Πριν ακόμα προλάβω να ανοίξω το Κάπου χωρίς να το ξέρουμε από τις εκδόσεις Ψυχογιός, ήμουν σίγουρη ότι με είχε κερδίσει. Δεν υπάρχει βιβλίο της που να έχω διαβάσει και να μην έχω συγκινηθεί, δακρύσει ή ακόμα και ερωτευτεί μαζί του. Θα μπορούσα να μιλώ με τις ώρες για τα βιβλία της. Να αναλύω τους χαρακτήρες των ηρώων της, να εκθειάζω την «φαντασία» της και να προσπαθώ να σε πείσω ότι δεν θα πάει χαμένη η ώρα σου διαβάζοντας ένα από τα έργα της. Και ενώ μέχρι φέτος ήμουν σίγουρη για το ποιο ήταν το αγαπημένο μου, έρχεται το τελευταίο βιβλίο της να ανατρέψει και αυτό. | |
Μετά το κάποτε στην Σαλονίκη, που μας έδειξε σαφέστατα ότι κάνει μια στροφή στις πιο «ουσιαστικές» ιστορίες, έρχεται το Κάπου χωρίς να το ξέρουμε να εδραιώσει την κίνηση της αυτή. Πρόκειται για ένα διαφορετικό βιβλίο από όλοι τα προηγούμενα της. Δεν αφηγείται την ερωτική ιστορία του κεντρικού ζευγαριού, αλλά όλη την διαδρομή τους μέχρι να φτάσουν να γίνουν ζευγάρι ή όχι. Βλέπουμε τις παράλληλες ζωές του Μάχου και της Χρύσας. Δυο ανθρώπων με μια ηλικιακή διαφορά ικανή να τους χωρίζει και να τους ενώνει στις διάφορες στιγμές της ζωής τους. Δυο ανθρώπων που ενώ ζουν και μεγαλώνουν στην ίδια περίπου περιοχή, την ίδια περίπου εποχή κάτω από τις ίδιες κοινωνικοπολιτικές συνθήκες, ωστόσο δρουν και αντιδρούν τόσο διαφορετικά. Μεγαλωμένοι σε δυο τελείως διαφορετικές οικογένειες, ο Μάχος με την Χρύσα είναι δυο τελείως διαφορετικοί άνθρωποι που όμως θέλουν τόσο ίδια πράγματα. Οι ζωές τους θα συναντηθούν πολλές φορές χωρίς να μπορεί ο ένας να δει καθαρά τον άλλο. Και ίσως καλύτερα γιατί κάθε χρονιά που περνά και αυτοί οι δυο άνθρωποι διασταυρώνονται, ποτέ δεν είναι η κατάλληλη χρονιά. | |
Ειλικρινά δεν έχω νιώσει ποτέ πιο οικεία με κάποιο άλλο βιβλίο. Λίγο ότι είμαι κοντά ηλικιακά με την ηρωίδα, λίγο ότι μιλά για παλιές αγαπημένες γειτονιές, λίγο που αναφέρεται σε πραγματικά γεγονότα που όλοι ζήσαμε, αυτό το βιβλίο σε κάνει να το νιώθεις λίγο αυτοβιογραφικό. Η αμεσότητα της γραφής της Μεταξίας Κράλλη ,η ταχύτητα των γεγονότων που περνούν μπροστά από τα μάτια σου, η αίσθηση ότι οι ήρωες της είναι άνθρωποι της διπλανής πόρτας είναι μερικοί από τους λογούς που το κάνουν μοναδικό. Κάθε κεφάλαιο της ιστορίας αποτελεί και μια χρονολογία στην ζωή των ηρώων. Αλλά η αναφορά στις ζωές τους είναι τόσο, όσο χρειάζεται για να πας παρακάτω. Να ανακαλύψεις το τέλος. Ένα τέλος που είτε σου αρέσει, γιατί αποτελεί την ιδανική συνέχεια της ιστορίας, είτε δεν σου αρέσει γιατί απλά θέλεις και άλλο. Προσωπικά θα ήθελα και άλλο. Γιατί απλά δεν χορταίνω τις εικόνες που φτιάχνει, τους ήρωες που με κάνουν να τους αγαπώ, την αίσθηση που μου αφήνει η γραφή της. Ένα οικείο, ανθρώπινο, αγαπημένο βιβλίο που μιλά για την ελπίδα, τον έρωτα, την οικογένεια . Ένα βιβλίο που ξεχειλίζει από τις αξίες της ελληνικής οικογένειας, ένα βιβλίο που ο καθένας μας θα βρει μέσα του ένα μικρό ή μεγάλο κομμάτι του. Ένα βιβλίο που μας διδάσκει ότι η «σωστή» ώρα , το σωστό timing αλλιώς είναι τα πάντα σε αυτή την ζωή… Με το Κάπου χωρίς να το ξέρουμε απλά η Μεταξία Κράλλη βάζει τον πήχη των προσδοκιών μας ακόμα πιο ψηλά. | |
Από το οπισθόφυλλο του βιβλίου: Χρύσα και Μάχος, Μάχος και Χρύσα. Ένα αγόρι κι ένα κορίτσι. Ένας μαθητής και μια μαθήτρια. Που μετά γίνονται ένας φοιτητής και μια φοιτήτρια. Και μετά ένας χημικός μηχανικός και μια δικηγόρος. Ζουν στην Αθήνα. Δηλαδή… όχι πάντα. Ερωτεύονται – ο Μάχος περισσότερο από τη Χρύσα. Ταλαιπωρούνται – η Χρύσα περισσότερο από τον Μάχο. Ίσως όμως κι όχι… Ενθουσιάζονται, πενθούν, διασκεδάζουν, πέφτουν και ξανασηκώνονται. Οι δρόμοι τους διασταυρώνονται πολλές φορές, χωρίς όμως ποτέ να συναντηθούν οι δυο τους. Κι αυτό το κάτι παραπάνω, αυτό που όλοι οι άνθρωποι ονειρεύονται να ζήσουν, φαίνεται να τους ξεφεύγει. Γιατί στην αληθινή ζωή τα πράγματα δεν έρχονται πάντοτε όπως θα έπρεπε να έρθουν. Ή μήπως όχι; Μια ιστορία για δυο ανθρώπους στην ίδια πόλη, ένα βιβλίο για τις χαρές και τις λύπες που φέρνουν μαζί τους τα χρόνια καθώς περνούν, αλλά και για τη μαγεία που μας περιμένει στην επόμενη στροφή, όταν πια έχουμε πάψει να πιστεύουμε σε αυτήν. | |
Η Κάθαρση, Φιλομήλα Λαπατα, εκδόσεις Ψυχογιός
Μια υπόσχεση σε έναν ετοιμοθάνατο θείο, ένα έγκλημα που μένει ανεξιχνίαστο είκοσι ολόκληρα χρόνια και μια επιφανής οικογένεια με τρία επίθετα που κρύβει σκελετούς στην
