Σήμερα θα μιλήσουμε για το νέο βιβλίο του Θοδωρή Σπηλιώτη “Από το Μανχάταν στο Άγιο Όρος” που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Κάκτος. Ένα βιβλίο που ήταν εντελώς εκτός των βιβλίων που διαβάζω. Ένα βιβλίο που με προβλημάτισε και με έκανε να σκεφτώ πράγματα που δεν θα σκεφτόμουν την δεδομένη στιγμή. Και τελευταία αρχίζω να εκτιμώ όλο και περισσότερο αυτού του είδους τα βιβλία.
Ο Πέτρος έχοντας περάσει στο Εθνικό Μετσόβιο Πολυτεχνείο εκεί γύρω στο 1973 αποφασίζει να ακολουθήσει τον αδερφό του και να σπουδάσει στην Αμερική. Τα χρόνια στην Ελλάδα ήταν αρκετά ταραγμένα και η λύση της Αμερικής φάνταζε ιδανική. Εκεί αναγκάζεται να δουλέψει παράλληλα με τις σπουδές του, τις οποίες τελειώνει με επιτυχία. Στο απόγειο της καριέρας και έχοντας κατακτήσει το αμερικάνικο όνειρο, παρατάει την καλά στρωμένη ζωή του, την μέλλουσα σύζυγό του, για να επιστρέψει στην Ελλάδα γύρω στο 1990 ψάχνοντας να βρει την εσωτερική γαλήνη που τόσο πολύ αναζητούσε… Και την βρίσκει κοντά στο Θεό στο Άγιο Όρος.
Το βιβλίο από την αρχή έως το τέλος είναι γεμάτο από μαθήματα ζωής. Ο ήρωας, ένας άνθρωπος ταπεινός αποφασίζει να ακολουθήσει την καρδιά του και το ένστικτό του και τα παρατάει όλα προκείμενου να καταπολεμήσει το κενό που νιώθει μέσα του. Ποιος άραγε θα μπορούσε να βάλει τον εαυτό του στην θέση του Πέτρου; Ο Πέτρος αντιλαμβάνεται από νωρίς την ματαιότητα που κυριαρχεί στον σύγχρονο κόσμο. Δεν τον γεμίζει ο τρόπος ζωής του. Αναζητά το διαφορετικό. Δεν γνωρίζει από την αρχή την κλίση του. Με πολύ εσωτερική αναζήτηση όμως βρίσκει τον δρόμο του. Πρωταγωνιστής του βιβλίου θα μπορούσε να είναι ο κάθε άνθρωπος που θεωρεί τον εαυτό χαμένο την σημερινή εποχή. Που δεν βρίσκει την ευτυχία στα πράγματα γύρω του. Που τα υλικά αγαθά δεν του λένε τίποτα. Θα μπορούσε να είναι ο οποιοσδήποτε στην θέση αυτή αλλά λίγοι άνθρωποι θα έπαιρναν την απόφαση του Πέτρου. Ο δρόμος που διάλεξε δεν ήταν εύκολος. Είχε ανηφόρες και δυσκολίες.
Όταν ήμουν τριάντα ετών, ήθελα να είμαι επιτυχημένος. Με τον καιρό συνειδητοποίησα την επιθυμία να γίνω ευτυχισμένος…
Η ευτυχία και η επιτυχία δεν θα έπρεπε να αποτελεί δίλλημα. Θα έπρεπε η μια έννοια να συμπληρώνει την άλλη. Τι είναι όμως επιτυχία; Και τι ευτυχία… Ένα καλό αυτοκίνητο; Μια καλοπληρωμένη δουλειά; Μια καλή οικογένεια; Και η ψυχή του ανθρώπου; Πως γεμίζει με συναισθήματα πληρότητας;
Το βιβλίο είναι γραμμένο με απλό και λιτό τρόπο. Μας γεμίζει με πίστη και αισιοδοξία. Με γαλήνη και ηρεμία. Και με την αίσθηση πως ότι και να γίνει, ότι και να συμβεί, όποιον δρόμο και να ακολουθήσουμε στην ζωή μας, η κλίση μας θα μας βρει …
Από το οπισθόφυλλο:
«Χρειάζεται να χαθείς για να βρεις τον δρόμο σου.»
Πρωταγωνιστής της αληθινής αυτής ιστορίας δυνητικά είναι ο κάθε αναγνώστης της.
Οι ανατροπές, οι εκπλήξεις και οι συγκινήσεις που επιφυλάσσει είναι σε μικροκλίμακα ο ορισμός της ανθρώπινης ζωής. Και αν κάτι φιλοδοξεί να πετύχει η καταγραφή αυτής της προσωπικής ιστορίας, είναι ακριβώς να εμπνεύσει στους αναγνώστες της το θάρρος να ζουν τη ζωή τους όπως τους υπαγορεύει η καρδιά και ο λογισμός τους.
Σεπτέμβριος 1973. Μανχάταν, παγκόσμιο εμπορικό και επιχειρηματικό κέντρο.
Στην Αθήνα οι κλιμακούμενες φοιτητικές κινητοποιήσεις κατά της Χούντας των Συνταγματαρχών προοιωνίζονται τη μεγάλη εξέγερση του Πολυτεχνείου τον Νοέμβριο του ίδιου χρόνου.
Η διαφαινόμενη κοινωνικοπολιτική ένταση και ανασφάλεια στη χώρα οδηγούν τον Πέτρο στην απόφαση να αφήσει πίσω του πατρίδα και οικογένεια και να πάει για σπουδές στη Νέα Υόρκη, τη μητρόπολη του κόσμου.
Πόσο τον επηρεάζει το αμερικανικό όνειρο και η φιλοσοφία του «sky is the limit» στην προσωπική του αυτοπραγμάτωση και ευτυχία;
Ιανουάριος 2020. Τελικά, πόσα χιλιόμετρα δρόμος χωρίζουν τη φαινομενική επιτυχία από την αληθινή ευτυχία;
Αν με την ιστορία του Μοναχού που έγινε CEO επικοινωνήθηκαν στο επιχειρηματικό και ευρύτερο αναγνωστικό κοινό οι αρχές του Αθωνικού Μanagement, με το βιβλίο Από το Μανχάταν στο Άγιο Όρος φωτίζεται ο δρόμος της εσωτερικής θέασης (ή απελευθέρωσης) ως ο μόνος δρόμος για την προσωπική μας ευτυχία.
«Όταν ήμουν τριάντα ετών, ήθελα να είμαι επιτυχημένος.
Με τον καιρό συνειδητοποίησα την επιθυμία μου να γίνω ευτυχισμένος!»
