Αθήνα 2012 Μ.Χ του Γιώργου Αράπογλου από τις εκδόσεις Υδροπλάνο

Σήμερα θα μιλήσουμε για το βιβλίο που μου κράτησε συντροφιά όλη την προηγούμενη εβδομάδα καθώς η αλήθεια είναι πώς τις καθημερινές ο ελεύθερος χρόνος για διάβασμα  δεν είναι παρά ελάχιστος. Το βιβλίο είναι το Αθήνα 2012 Μ.Χ του Γιώργου Αράπογλου που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Υδροπλάνο. Πρόκειται για μια συλλογή  διηγημάτων 216  σελίδων που πραγματικά αν έχεις χρόνο μπορείς να το διαβάσεις σε ένα απόγευμα ταξιδεύοντας πίσω στον χρόνο στο δύσκολο και όχι τόσο μακρινό 2012. Πάμε να δούμε όμως περί τίνος πρόκειται. 

Το βιβλίο αποτελείται από 24 μικρές ιστορίες που διαδραματίζονται στην πρωτεύουσα της Ελλάδας, την Αθήνα το έτος 2012. 24 ιστορίες ανθρώπων κυριολεκτικά της διπλανής πόρτας καθώς ο καθένας μας θα βρει στις ιστορίες αυτές σκέψεις, συναισθήματα, καταστάσεις που και ο ίδιος βίωσε τότε. Γιατί όμως 2012; Τι το ιδιαίτερο είχε το 2012; Διαβάζοντας το βιβλίο θα καταλάβεις ότι το 2012 αποτέλεσε ίσως την πιο δύσκολή χρονιά των μνημονιακών χρόνων. Ανεργία, φτώχεια, οι δρόμοι της Αθήνας γεμάτοι άστεγους, αυτοκτονίες. Ποιος μπορεί να τα ξεχάσει όλα αυτά; Σιγουρά όχι όλοι αυτοί που τα έζησαν. Και μέσα σε όλα αυτά, οι άνθρωποί που έπρεπε να συνεχίζουν την ζωή τους, πολλές φορές στον αυτόματο πιλότο. Χωρίς δουλειά, χωρίς λεφτά κενοί από συναισθήματα. Μακριά από αγαπημένα πρόσωπα για να μην δουν την κατάσταση τους. Όχι. Το 2012 δεν είναι τόσο μακρινή χρονιά για να μπορείς να ξεχάσεις. Και όχι. Όσοι ζήσαμε εκείνα τα χρόνια, γιατί στην ουσία δεν ήταν μια μόνο δύσκολη χρονιά, δεν επιτρέπεται να ξεχάσουμε. Τον φόβο, την πικρά, την ανασφάλεια και τον κόμπο στο στομάχι. Όλα αυτά που συνέβαιναν γύρω μας. Την χρονιά που σύμφωνα με τους Μάγιας στις 22 Δεκέμβριου θα καταστρεφόταν ο κόσμος, η Ελλάδα άλλαξε. Το τοπίο γκρίζαρε ακόμα περισσότερο. Τα γέλια χαθήκαν. Και ενώ στην αρχή φάνηκε να μας ευαισθητοποιεί αυτό, στην συνέχεια το συνηθίσαμε. Και αυτό και όσα ακολούθησαν.

Ο συγγραφέας συνθέτει 24 απλές στην δομή ιστορίες. Και το μόνο απλό σε αυτές είναι αυτό. Γιατί η  ουσία είναι πολύ πιο σύνθετη. Δεν θα υπάρξει ιστορία που δεν θα σου αφήσει μια πίκρα. Μια αίσθηση στεναχώριας. Αλλά ταυτόχρονα και μια νότα αισιοδοξίας ότι τα καταφέραμε. Ότι είμαστε εδώ. Με δυσκολίες, με απώλειες αλλά εδώ. Ιστορίες καθημερινότητας. Ιστορίες στενάχωρες. Ιστορίες πιο αστείες. Ιστορίες αγάπης. Ιστορίες με happy end. Και άλλες χωρίς happy end. Όπως ακριβώς είναι και η ζωή μας. Τελειώνοντας κάθε μια έλεγα, να βρήκα την αγαπημένη μου. Μέχρι να προχωρήσω παρακάτω και να βρω την επόμενη και μετά την αμέσως επόμενη. Αυτή όμως που νομίζω ότι δεν θα μπορέσω να βγάλω από το μυαλό μου είναι η polaroid. Το θέμα και ταυτόχρονα το θέαμα των άστεγων στην Αθήνα είναι κάτι που δεν συνήθισα όλα αυτά τα χρόνια και νομίζω ότι δεν θα συνηθίσω ποτέ. Είναι η απτή απόδειξη ότι σαν κοινωνία έχουμε αποτύχει.

Πάντα έλεγα ότι δεν προτιμώ τα διηγήματα. Ότι σου αφήνουν μια αίσθηση ανολοκλήρωτου. Και ίσως έτσι να είναι. Χάρηκα όμως τόσο πολύ που διάβασα αυτή την συλλογή. Γιατί μου έφερε μνήμες που λογικό είναι ότι της είχα απωθήσει. Δεν πρέπει όμως. Οι μνήμες όσο οδυνηρές και αν είναι θα πρέπει να κρατιούνται ζωντανές. Και ο συγγραφέας με αυτό το βιβλίο κατορθώνει ακριβώς αυτό.

Από το οπισθόφυλλο του βιβλίου:

Δύο φίλοι που πέφτουν παρηγορητικά ο ένας στην αγκαλιά του άλλου. Μια καρτ ποστάλ που ταξίδεψε στο χρόνο πριν επιστρέψει στον παραλήπτη της. Μια διαδικτυακή συνομιλία γύρω από τους λόγους που πρέπει να κάνουμε σεξ καθημερινά. Η βροχερή ανάμνηση μιας φθαρμένης Polaroid. Το δώρο που ζήτησε ένας εννιάχρονος από τον Άγιο Βασίλη. Η βουτιά ενός νεαρού μουσικού στο κοινό του. Ένα τελευταίο ποτό μεταξύ δύο αγνώστων σε ένα μπαρ στη μέση του πουθενά. Μια συναυλία του Βασίλη Παπακωνσταντίνου που καθυστέρησε δυόμιση δεκαετίες. Η νεκρανάσταση του «Πρίγκιπα» ένα μουντό πρωινό στον ΗΣΑΠ. Το τελευταίο βράδυ ενός κάποτε ερωτευμένου ζευγαριού. Η επικίνδυνη ονείρωξη ενός άνεργου δημοσιογράφου. Ένα οφειλόμενο ταξίδι στο Παρίσι. Η απάντηση σε ένα μήνυμα που δεν εστάλη ποτέ. Η αναζήτηση εργασιακής λύσης στους χαμένους αριθμούς του Τζόκερ. Η επανασύνδεση των Led Zeppelin σε ένα μπαράκι της Αθήνας. Ένας υπερχρεωμένος επιχειρηματίας αντιμέτωπος με τον δανειστή τοκογλύφο. Το «πεταχτάρι» του Πρίντεζη στον τελικό της Πόλης. Ένας δύσκολος αποχαιρετισμός. Μια εξομολόγηση στην άκρη του κύματος. Οι δυσκολίες μιας μέρας που ξεκίνησε στραβά. Τα τρίποντα στην μπασκέτα του εξοχικού στο χωριό. Μια ιστορία χρεωκοπίας στα χρόνια της κρίσης. Ένας θλιβερός απολογισμός με φόντο το ηλιοβασίλεμα στο Σούνιο. Ένα δροσερό ποτήρι βανίλια – υποβρύχιο την τελευταία μέρα του μήνα. Άνθρωποι κοινοί. Άνθρωποι της διπλανής πόρτας. Ή και της δικής μας. Ο καθένας μπορεί να συναντήσει την προσωπική του ιστορία. Και, μέσα από αυτήν, να γελάσει, να δακρύσει ή να θυμηθεί…

Λίγα λόγια για τον συγγραφέα:

Ο Γιώργος Αράπογλου γεννήθηκε το 1980 στην Αθήνα. Φοίτησε στο Τμήμα Επικοινωνίας, Μέσων και Πολιτισμού του Παντείου Πανεπιστημίου και από το 1998 εργάζεται ως δημοσιογράφος. Έχει συνεργαστεί με πολλά Μέσα (Flash 96, Εφημερίδες «Τα ΝΕΑ», «Χρηματιστήριο», Περιοδικό «Ταχυδρόμος», agapotobasket.gr, ΑΜΑΡΥΣΙΑ), ενώ υπήρξε μέλος της αρχικής συντακτικής και διαχειριστικής ομάδας του ελληνικού περιοδικού δρόμου «Σχεδία». Το 2019 βραβεύτηκε στα Δημοσιογραφικά Βραβεία ΠΣΑΤ με το Ειδικό Επαμειβόμενο Έπαθλο «Θεαγένης ο Θάσιος» για την Περιοδική έκδοση «42.195» με θέμα: «Αυθεντικές ιστορίες για τον Μαραθώνιο της Αθήνας». Ως συντονιστής της καμπάνιας «Pressing στον Αθλητισμό και τον Πολιτισμό» έχει ασχοληθεί έντονα με τη διοργάνωση αθλητικών και πολιτιστικών δραστηριοτήτων για κοινωνικά αποκλεισμένες ομάδες. Μικρά διηγήματά του έχουν δημοσιευτεί κατά καιρούς σε ιστολόγια, ενώ πλέον πειραματίζεται με τη συγγραφή σεναρίων. Το 2016 κυκλοφόρησε το πρώτο του μυθιστόρημα με τίτλο Reunion.

gcarapoglou@gmail.com

Facebook: Giorgos Arapoglou