Σήμερα στην στήλη των συνεντεύξεων έχω την μεγάλη χαρά να φιλοξενώ την κυρία Ζέτα Κουντούρη και το νέο της βιβλίο που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Κέδρος “Κασκόλ από κασμίρι”. Μας μιλά για το βιβλίο της, για του ήρωες της, την σχέση που έχει μαζί τους, καθώς και για την ιστορία που δεν έχει γράψει ακόμα….
Ευχαριστώ πολύ την κυρία Κουντούρη για την κουβέντα μας αυτή…
- Κυρία Κουντούρη αρχικά θα ήθελα να σας ευχαριστήσω για την παρουσία σας στην σελίδα μας. Μιλήστε μας λίγο για εσάς για να σας γνωρίσουμε καλύτερα.
Σας ευχαριστώ εγώ, κυρία Βαλτά, που με προσκαλέσατε και μου δώσατε λόγο στη σελίδα σας. Δεν νομίζω ότι υπάρχουν ιδιαίτερα πράγματα να σας πω για τον εαυτό μου. Έχω περάσει μέχρι σήμερα μια ζωή που δεν της έλειψαν ούτε οι χαρές ούτε οι λύπες. Μια φυσιολογική ζωή δηλαδή, με τον ίδιο σύζυγο και με δυο κόρες, που μας έχουν χαρίσει δυο υπέροχες εγγονές. Περισσότερα στοιχεία για το χαρακτήρα μου, όπως, υποθέτω, συμβαίνει και με κάθε συγγραφέα, θα βρείτε στα βιβλία μου. Σ΄ αυτά, και να θέλει κανείς, είναι αδύνατο να κρύψει τον τρόπο που σκέφτεται, τις βαθύτερες αγωνίες και τα συναισθήματά του. Ακόμη έχει τη δυνατότητα να τολμήσει ό,τι έχει ονειρευτεί και δεν έχει πράξει στην προσωπική του ζωή.
- Μιλήστε μας λίγο για το νέο σας βιβλίο «Κασκόλ από κασμίρι» που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Κέδρος. Τι αποτέλεσε πηγή έμπνευσης;
Το «Κασκόλ από κασμίρι» είναι ένα μυθιστόρημα το οποίο, μέσα από μια αφήγηση με στοιχεία νουάρ, εστιάζει στη δυσκολία των ανθρώπινων σχέσεων και κυρίως του γάμου και της οικογένειας. Αφορμή για να το γράψω υπήρξε η πληροφορία ότι σε ένα μικρό δάσος, κοντά στο σπίτι μου, βρέθηκε χτυπημένη και αναίσθητη μια νεαρή γυναίκα. Η ιστορία της, όπως εγώ τη φαντάστηκα, αποτελεί το κείμενο του συγκεκριμένου βιβλίου
- Στο βιβλίο σας γίνεται λόγος για την αποξένωση των ανθρώπων μέσα στο γάμο. Η κεντρική σας ηρωίδα φαίνεται να είναι αρκετά αποστασιοποιημένη από την οικογένεια της. Φαινομενικά παρούσα αλλά στην ουσία απούσα. Πιστεύετε ότι οι πολλοί ρόλοι που καλείται να παίξει η γυναίκα σήμερα συμβάλλουν στην αποξένωση αυτή;
Πιστεύω ότι ναι, οι πολλοί ρόλοι τους οποίους καλείται να παίξει η γυναίκα σήμερα συμβάλλουν στο να μην ανταποκρίνεται στην οικογένεια με τον τρόπο που το έκανε παλιά. Δεν είναι όμως, κατά τη γνώμη μου, αυτός ο μοναδικός λόγος της αποξένωσης που ακολουθεί. Πολλά έχουν αλλάξει στη σύγχρονη κοινωνία –π.χ. οι ηθικές αξίες, η πρόσφατη οικονομική δυσπραγία, η έλλειψη της πίστης γενικότερα… – και έχουν καταστήσει την διάλυση ενός γάμου πολύ ευκολότερη απ’ όσο στο παρελθόν. Στη δική μου ιστορία και οι δύο ήρωες ξεκινούν να κάνουν οικογένεια κουβαλώντας ένα παρελθόν με μυστικά και ψέματα. Η μυστηριώδης εξαφάνιση του συζύγου θα γίνει αφορμή να έρθουν όλα στην επιφάνεια και να ανατραπεί η φαινομενικά αρμονική ζωή τους
- Λένε ότι οι συγγραφείς δένονται με τους πρωταγωνιστές τους τόσο πολύ, που δύσκολα βάζουν τελεία στην ψυχή τους μετά από την τελεία στον επίλογο της ιστορίας που γράφουν. Συνέβη το ίδιο και σε εσάς;
Νομίζω πως όχι. Μολονότι συχνά δένομαι περισσότερο απ’ όσο θα ήθελα μαζί τους, η σχέση τελειώνει, αφότου μπει η τελευταία τελεία. Η αγάπη μου γι’ αυτούς μετατρέπεται τότε σε μια τρυφερή νοσταλγία, όμως εξαφανίζονται αυτόματα από το οπτικό μου πεδίο.
- Υπάρχουν ιδανικές συνθήκες για τη συγγραφή ενός βιβλίου;
Παλιότερα, έγραφα ευκολότερα, κάτω από οποιεσδήποτε συνθήκες. Σήμερα έχω απόλυτη ανάγκη από σιωπή και απομόνωση.
- Υπάρχει βιβλίο που μπορείτε να πείτε ότι σας άλλαξε τη ζωή ή βιβλίο στο οποίο συχνά επιστρέφετε;
Τα περισσότερα από τα βιβλία που έχω διαβάσει με έχουν επηρεάσει, το θεωρώ όμως υπερβολή να πω ότι κάποιο από αυτά έχει αλλάξει τη ζωή μου. Επιστρέφω, κατά καιρούς, σε αγαπημένους συγγραφείς, πρόσφατα π.χ. ξαναδιάβασα Αλμπέρ Καμί, συγκεκριμένα την Πανούκλα, και για μια ακόμη φορά εντυπωσιάστηκα από το αλληγορικό, προφητικό τέλος της ιστορίας
- Πολλοί συγγραφείς λένε πως οι ήρωες τους έχουν ψυχή και πολλές φορές κατά την διάρκεια της συγγραφής αυτονομούνται, παίρνοντας πρωτοβουλίες και αλλάζοντας ίσως το ρόλο τους ή την πλοκή του έργου. Σας έχει συμβεί αυτό; Ή μένετε σταθερή από την αρχή ως το τέλος στην πλοκή που έχετε στο μυαλό σας;
Ανήκω στην πρώτη κατηγορία. Όταν ξεκινάω ένα βιβλίο σχεδόν ποτέ δεν υπάρχει η πλοκή έτοιμη στο μυαλό μου. Υπάρχει, ασφαλώς, πάντα ένα ερέθισμα για αρχή, ένας ήρωας που για κάποιους λόγους με ελκύει να τον ακολουθήσω, τα περισσότερα όμως μετά έρχονται μόνα τους, καθώς τα βήματά μου ακολουθούν τα δικά του.
- Ποιο είναι το πιο δύσκολο μέρος στην ζωή και το έργο ενός συγγραφέα;
Δεν είμαι σίγουρη. Αν ήμουν ηθοποιός, θα σας έλεγα το να μπω στο πετσί του ρόλου μου. Ως συγγραφέας θα σας πω να παραμείνω στο πετσί και στην ψυχή των ηρώων μου όσο ταξιδεύω μαζί τους, ζώντας ταυτόχρονα και τη δική μου ζωή.
- Τι είναι αυτό που σας συνδέει με τους χαρακτήρες σας; Είναι σχέσεις οικειότητας, αγάπης ή απεικονίζουν συγκεκριμένα πρότυπα ανθρώπων στη ζωή σας;
Σχέσεις οικειότητας, αγάπης και αποδοχής. Δεν πιστεύω στο απόλυτο καλό ούτε και στο απόλυτο κακό. Νομίζω ότι κατά κανόνα συνυπάρχουν και τα δύο στον καθένα μας. Εννοείται πως και οι ήρωές μου διαθέτουν ελαττώματα, ενίοτε μάλιστα ιδιαίτερα σοβαρά. Αυτό όμως δεν με εμποδίζει να τους αποδέχομαι και να τους αγαπώ όπως ακριβώς είναι.
- Τι θα θέλετε ο αναγνώστης να θυμάται για σας και για τα βιβλία σας, αφού τα διαβάσει;
Από παιδί μέχρι σήμερα αμφέβαλα για τη μία και μοναδική ανάγνωση της αλήθειας. Εξακολουθούν να με ξαφνιάζουν οι άνθρωποι που διαθέτουν απόλυτη σιγουριά. Επίσης δίνω τεράστια σημασία στη λυτρωτική αξία της αποδοχής και της συγγνώμης. Ελπίζω αυτά να γίνονται εμφανή μέσα από τις ζωές των ηρώων μου.
- Κλείνοντας, να σας ευχαριστήσουμε για τη συνέντευξη και να σας ρωτήσουμε αν υπάρχει κάποιο συγκεκριμένο θέμα, μια ιστορία που για κάποιο λόγο δεν έχετε καταφέρει να γράψετε ακόμα, αλλά θα θέλατε πολύ μελλοντικά;
Υπάρχει μια ιστορία που είχε ξεκινήσει να γράφεται όταν ήμουν ακόμη φοιτήτρια, και σχετίζεται με μια ιδιαίτερα οδυνηρή απώλεια που είχα υποστεί τότε. Όταν πλησίαζα προς το τέλος το χειρόγραφό μου ανεξήγητα, ή μάλλον λόγω της ακαταστασίας μου, χάθηκε. Το βρήκα πριν από πολλά χρόνια τακτοποιώντας παλιά βιβλία κι ένιωσα νοσταλγία και θλίψη. Δεν είμαι σίγουρη ότι θέλω να το τελειώσω. Χαμογελώ όταν σκέφτομαι πόσο πολύ ο χρόνος μάς αλλάζει.
Κυρία Βαλτά, σας ευχαριστώ κι εγώ για την ευκαιρία που μου δώσατε να μιλήσω για τα βιβλία μου και γενικότερα για τις σχέσεις μου με τη συγγραφή-.
