Αρχικά να πω, πως άλλη ανάρτηση είχα να κάνω , αλλά ήρθε ο τυφώνας Δήμητρα Παπαδοπούλου και σάρωσε τα πάντα στο πέρασμά του. Ένα ακόμα που θα ήθελα να αναφέρω είναι πως δεν έχουν περάσει πάρα μόνο μερικές ώρες από την στιγμή που τελείωσα το βιβλίο. Και ακόμα το καρδιοχτύπι δεν έχει σταματήσει. Αποφάσισα λοιπόν να τα πούμε σχεδόν αμέσως πριν ακόμα κατακάτσει ο κουρνιαχτός μέσα μου. Φυσικά να σας πω πως θα μιλήσουμε για το βιβλίο “Ο έρωτας είναι παιχνίδι, μωρό μου” της Δήμητρα Παπαδοπούλου που κυκλοφόρησε πρόσφατα από τις εκδόσεις Διόπτρα.
Η ηρωίδα του βιβλίου ζει και σπουδάζει στην Αθήνα την περίοδο της Μεταπολίτευσης. Ανήκει στην γενιά των γυναικών που έχουν “προγραμματιστεί” από την οικογένεια τους, να σπουδάσουν, να γίνουν κάτι, να μπουν στο δημόσιο, να αποκατασταθούν. Η ίδια πολύ απέχει από αυτό. Αντιπαθεί το “σύστημα”, τα πρέπει της μάνα της και του πατέρα της, θεωρεί τον εαυτό της κομμάτι της επαναστατημένης γενιάς και έχει τρελή καψούρα για τον Βασίλη. Στο πρόσωπο του Βασίλη βλέπει τον πρίγκηπα του παραμυθιού με την μορφή ενός επαναστάτη με ή χωρίς αιτία. Ο Βασίλης θέλει να αλλάξει τον κόσμο. Η ηρωίδα θέλει να αλλάξει τον Βασίλη. Αυτό όμως που δεν καταλαβαίνει είναι ότι κανείς δεν μπορεί να αλλάξει ουσιαστικά κανέναν.
Η ιστορία του βιβλίου είναι ουσιαστικά η ιστορία ενηλικίωσης της πρωταγωνίστριας του βιβλίου. Μέσα από την τρελή, ανομολόγητη καψούρα της για τον Βασίλη, περιδιαβαίνουμε στα Εξάρχεια την εποχή που θεωρούνταν η Μονμάρτρη της Ελλάδας. Καταλήψεις, συμπλοκές φοιτητών και αστυνομίας, ιδεολογικές φοιτητικές αναζητήσεις όλα από το πρίσμα της καψούρας. Γιατί αυτό ήταν αυτό που ένοιωθε για τον Βασίλη. Δεν ήταν έρωτας ή αγάπη. Ήταν καψούρα. Σαράκι. Αυτό το ύπουλο, που εισχωρεί μέσα σου και σου κατατρώει την ψυχή.
Η ηρωίδα του βιβλίου δεν έχει όνομα. Είναι όλες οι γυναίκες της γενιάς εκείνης. Όλες οι γυναίκες και των επόμενων γενεών που ψάχνουν τον πρίγκηπα με την μορφή του επαναστάτη νέου. Με ακριβό τίμημα. Ο πρίγκηπας να σου βγει βάτραχος. Αλλά ήταν αλήθεια βάτραχος ο Βασίλης για την ηρωίδα; Και αν ναι, τι ήταν εκείνη για τον Βασίλη;
“Εσύ μια μέρα θα με κυνηγήσεις …” του είπε ένα από τα πολλά μεθυσμένα βράδια…Την κυνήγησε; Την αγάπησε; Είχε η ιστορία happy end; Την αγάπησε πιστεύω, με τον τρόπο του, τον “λίγο”, τον διαφορετικό. Δεν ξέρω αν την κυνήγησε… Ήταν από τα ζευγάρια που ο ένας έλκει τον άλλο. Και όσο ο ένας έλκει τον άλλο… τόσο ο άλλος απομακρύνεται…Όσο για το happy end… Φοράνε τελικά όλοι οι μεγάλοι έρωτες νυφικό;
Το βιβλίο αυτό θα έπρεπε να είναι αφιερωμένο σε όλες τις γυναίκες εκείνες που κάποια στιγμή στην ζωή τους καψουρεύτηκαν με πάθος. Σε όλες εκείνες που ακολούθησαν το ένστικτο τους και αποφάσισαν να γίνουν κάτι άλλο από αυτό που ήθελαν οι άλλοι να γίνουν. Που κυνήγησαν έναν Βασίλη. Που έσπασαν τα μούτρα τους για μια ουτοπία. Που έκλαψαν, έσπασαν αλλά βρήκαν το θάρρος να μαζέψουν τα κομμάτια τους και να πάνε παρακάτω. Για όλες εμάς που αν τον “πιάσαμε” τον Βασίλη καλώς, αν όχι θα πρέπει να του πούμε ένα ευχαριστώ γιατί μας έκανε αυτό που είμαστε σήμερα.
Άφησα τελευταία την γραφή της Δήμητρας Παπαδοπούλου, γιατί φυσικά είναι η Δήμητρα Παπαδοπούλου που έχουμε αγαπήσει. Αιχμηρή, to the point, χωρίς φιοριτούρες και περιτυλίγματα. Λέει ακριβώς αυτό που θέλει να πει χωρίς λογοκρισία. Θέλω να πιστεύω πως θα ακολουθήσουν και άλλα πολλά βιβλία γιατί άμα κάνεις την αρχή δεν μπορείς να σταματήσεις, εθίζεσαι στον λόγο της.
Δεν ξέρω αν πιστεύετε στην μοίρα ή στο τυχαίο… Αλλά αυτό το βιβλίο ήρθε στα χέρια μου απροσδόκητα, τυχαία… Το αγάπησα όμως βαθιά. Και έγινε ένα από τα αγαπημένα μου. Για την αλήθεια του κυρίως. Γιατί με ταξίδεψε σε μια εποχή που θα ήθελα να έχω ζήσει. Για την νοσταλγία λοιπόν, για το καρδιοχτύπι που μου πρόσφερε, για το τέλος που μου έδωσε… για την ανάγκη που νοιώθω να ξαναζήσω αυτήν την ιστορία ξανά από την αρχή λέξη λέξη… Μια μόνο λέξη … ΝΑΙ!!!!!
Από το οπισθόφυλλο του βιβλίου:
Η ηρωίδα είναι μια από τις συνηθισμένες περιπτώσεις που έλαβε την πάγια εντολή να σπουδάσει, να γίνει ένα αξιοπρόσεχτο μέλος της αγέλης και, αν είναι δυνατόν, ο αρχηγός της.
Όλα τα άλλα μοιάζανε μόνο με χάσιμο χρόνου.
Κι έτσι βρέθηκε φοιτήτρια στα Εξάρχεια, στα μπαρ, στις καταλήψεις και στη γεμάτη ελπίδες εποχή για επανάσταση, να σπαταλάει τη μοναδική περιουσία του ανθρώπου:
τον χρόνο.
Μην ξέροντας προς τα πού να πορευτεί, κατευθύνθηκε προς έναν έρωτα, που τον λέγανε Βασίλη.
Εκεί πάνω κούμπωσε όλες τις ελπίδες για τα δύσκολα ερωτήματα της ύπαρξης.
Και ένα βράδυ, ανακατωμένη με τη μυρωδιά του δακρυγόνου και του τσιγάρου, άκουγε απαντήσεις από μια ξέμπαρκη, που πριν γίνει αστρολόγος έκανε πιάτσα στη Σόλωνος. «Άκου! Εσείς σε προηγούμενη ζωή ήσασταν αντρόγυνο».
«Σ’ αυτήν μπορείς να μου πεις τι είμαστε;» «Κάτσε, βρε παιδάκι μου, εδώ μάλλον πληρώνεις όσα του ’κανες τότε. Αυτός σε άλλη ζωή ήτανε πολύ πιστός κι εσύ πήγαινες με άλλους και τώρα σε ξεπληρώνει». «Σε ποια ζωή ήμασταν αντρόγυνο;» τη ρώτησε. «Α, πολύ παλιά».
«Πόσο παλιά;» «Μπορεί και στην αρχαία Αίγυπτο».
Το ’κανε εικόνα αυτή στην αρχαία Αίγυπτο να κουβαλάει φαΐ και ο Βασίλης μέσα στον ήλιο να χτίζει πυραμίδες. «Μωρέ, ας είχα εγώ τον Βασίλη σύζυγο πιστό κι ας ήταν και στην αρχαία Αίγυπτο κι ας ήμουνα τώρα μούμια!»
Τόσο πολύ είχε καψουρευτεί.
Όμως, σε μια ιδιαίτερη στροφή του χρόνου επαναστάτησε, από μέσα προς τα έξω, και όχι ανάποδα όπως πρόσταζε η ξεσηκωμένη γενιά της, και άρχισε να ξηλώνει τον παλιό της εαυτό που στριμώχτηκε στις προσδοκίες των άλλων.
Κι ύστερα μεγάλωσε…
Ίσως και να ωρίμασε, και σιγουρεύτηκε πως στη ζωή δεν υπάρχει χαμένος χρόνος. Όσο πάρει στον καθένα για να καταλάβει…
Το βίωμα της ηρωίδας του βιβλίου δεν είναι αυτοβιογραφικό.
Περιλαμβάνεται μέσα η συνισταμένη του ψυχισμού πολλών ατόμων της εποχής εκείνης και περιοχής. Ίσως και πολλών πιτσιρικάδων σε διάφορες γωνιές του κόσμου και του χρόνου…
Σε αυτό το βιβλίο εντέλει εγώ δεν είμαι εγώ, αλλά όλα τα ταλαιπωρημένα πρόσωπα μιας γενιάς σε αναζήτηση της προσωπικής υπαρξιακής ταυτότητας και στο χάσιμο του πιο μεγάλου αληθινού ψέματος.
Του Έρωτα.
Λίγα λόγια για την συγγραφέα:
Η Δήμητρα Παπαδοπούλου γεννήθηκε στην Αλεξάνδρεια της Αιγύπτου. Έχει γράψει σενάρια, θεατρικά έργα και χρονογραφήματα. Αυτό είναι το πρώτο της βιβλίο. Η ίδια διαπίστωσε πως στο βιβλίο, επειδή δεν υπάρχουν ηθοποιοί και περιορισμός χρόνου, μπορεί ο συγγραφέας να πει και να γράψει όποια αυθαιρεσία του έρθει στο κεφάλι σε οποιοδήποτε μέρος του πλανήτη ή του γαλαξία. Τζάμπα είναι, μπορεί να το τελειώσει όποτε θέλει, και αν θέλει, και τελικά αυτό είναι που κάνει τη διαδικασία ιδιαίτερη. Ποτέ της όμως δεν θα φανταζόταν πόση πειθαρχία μπορεί να χρειάζεται η απόλυτη ελευθερία.
