Υπάρχουν κάποιοι συγγραφείς που έχεις “μεγαλώσει” μαζί τους. Σε έχουν πιάσει από το χέρι από την αρχή της αναγνωστικής σου πορείας και δεν σε έχουν απογοητεύσει ποτέ. Μια από αυτές τις είναι η Ρένα Ρώση Ζαΐρη. Με συνεχή συγγραφική παρουσία έχει καταφέρει να κερδίσει όχι μόνο την δική μου καρδιά αλλά πολλών αναγνωστών. Στο νέο της βιβλίο «Δυο νύχτες Έρωτα» που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Ψυχογιός, μας συστήνει την πορεία της οικογένειας Αγγελή από την εποχή του πολέμου έως το σήμερα. Μια οικογένεια με ιστορία και μυστικά που όλα θα οδηγήσουν στην φιλία του Λουκά και του Αλέξη και φυσικά στις δυο νύχτες έρωτα. Ο Λουκάς και ο Αλέξης σχεδόν γεννιούνται την ίδια μέρα την ίδια χρονιά. Μεγαλώνουν σαν αδέρφια και αναπτύσσουν έναν ισχυρό δεσμό που θα δοκιμαστεί πολλές φορές μέχρι την στιγμή που στην ζωή τους θα μπει η Μαρίνα. Θα τα καταφέρουν για ακόμα μια φορά να αντέξουν;
Στην συνέντευξη που ακολουθεί η συγγραφέας μας μιλά για αυτή την φιλία, για τους ήρωες της και την έμπνευση της με έναν τρόπο μοναδικό. Καταφέρνει να δημιουργεί εικόνες και συναισθήματα ακόμα και μέσα από τις απαντήσεις της. Κυρία Ζαΐρη σας ευχαριστώ πραγματικά θερμά για την απίστευτη διάθεση σας και ενέργεια σας..
- Κυρία Ζαΐρη αρχικά θα ήθελα να σας ευχαριστήσω για την παρουσία σας στην σελίδα μας. Θα θέλατε να μας μιλήσετε λίγο για εσάς; Πότε γεννήθηκε η επιθυμία να διηγηθείτε στους αναγνώστες τις ιστορίες σας, πώς ξεκινήσατε να γράφετε συστηματικά;
Εγώ σας ευχαριστώ για τις ερωτήσεις σας, τιμή μου και χαρά μου είναι…
Γεννήθηκα μέσα στα βιβλία, ο πατέρας μου είχε εκδοτικό οίκο, τα πρώτα συγγραφικά μου βήματα τα έκανα γράφοντας παιδικά βιβλία.
Στην απόφασή μου να ασχοληθώ με τη γραφή με επηρέασε και το γεγονός πως πριν προλάβω να γνωρίσω τη μαμά μου, εκείνη έφυγε για ένα ταξίδι χωρίς γυρισμό… Θέλοντας να νιώσω τη μητρική αγάπη, την τρυφερότητα και την ασφάλεια, που μου έλειπε, έκλεινα τα μάτια κι έφτιαχνα με τη φαντασία μου μια ολοζώντανη μητέρα, να μου χαμογελάει, να με αγκαλιάζει.
Δεκαεννέα ετών μόλις, έγινα για πρώτη φορά μητέρα, λίγα χρόνια μετά απέκτησα το δεύτερο παιδί μου, για να βιώσω και πάλι την παιδική ηλικία, αυτή τη φορά όπως ακριβώς την ονειρευόμουν, μέσα απ’ το δικά μου παιδιά. Ήταν η ίδια αυτή ενδόμυχη ανάγκη που με ώθησε να σπουδάσω παράλληλα νηπιαγωγός. Μέχρι που τα συναισθήματα άρχισαν να «ξεχειλίζουν» από μέσα μου, βρίσκοντας τελικά διέξοδο στο χαρτί και τις λέξεις.
Έχω γράψει γύρω πάνω από 200 παιδικά βιβλία, 19 μυθιστορήματα, έχω κάνει άπειρες μεταφράσεις, λειτουργώ στον χώρο του βιβλίου από πολύ μικρή, ως συγγραφέας, μεταφράστρια, υπεύθυνη έκδοσης.
Έχω συνεργαστεί με όλους σχεδόν τους εκδοτικούς οίκους. Από το 2010 και μετά έχω την τιμή να ανήκω στις εκδόσεις Ψυχογιός. Με οδήγησαν τα συγγραφικά μου βήματα εκεί κι από πρώτη στιγμή θεώρησα τον εαυτό μου τυχερό, ένιωσα απίστευτη ασφάλεια. Οι εκδόσεις Ψυχογιός αποτελούν πια τη δεύτερη οικογένειά μου.
Ανεξάντλητη πηγή ιδεών για μένα τουλάχιστον είναι η ίδια η καθημερινότητα, όλα όσα ζούμε και βιώνουμε τα οποία με εμπνέουν ακατάπαυστα. Οι άνθρωποι της διπλανής πόρτας, οι Έλληνες κι οι Ελληνίδες του σήμερα, κομμάτι των οποίων είμαι κι εγώ, με κρατούν συνέχεια σε εγρήγορση, παθιάζομαι να χαρτογραφώ την ψυχή τους, να γίνομαι ένα με τις ανησυχίες τους με τα πάθη, τα λάθη τους, τις αγωνίες, τα άγχη τους. Για να τους καταλάβω καλύτερα αρχίζω την ιστορία της ζωής τους από τη μικρή ηλικία, μια κι από εκεί ξεκινούν όλα. Γίνομαι ήρωας στη θέση τους και προσπαθώ να τους νιώσω. Εμπνέομαι κι από τους ίδιους τους αναγνώστες μου, που μου ανοίγουν την καρδιά τους, μου μιλούν για τραύματα της παιδικής τους ηλικίας τα οποία έπαιξαν εξέχοντα ρόλο στην προσωπικότητά τους, μου εκμυστηρεύονται τις προσωπικές τους ιστορίες.
Γράφω από μικρούλα, η γραφή είναι η δική μου ανάσα. Δε δυσκολεύομαι καθόλου να βουτήξω στις λέξεις, να καταθέσω την ίδια μου την ψυχή. Το ραντεβού το ορίζει η δίψα μου για τη γραφή, μα πιότερο η ανάγκη να επικοινωνώ με τους φίλους και τις φίλες της καρδιάς μου. Νιώθω κομμάτι τους, παραθέτω όλα τα άγχη, τις ανησυχίες, τους προβληματισμούς τους, τους ταξιδεύω σε χρώματα κι αρώματα ψυχής.
Το πιο σημαντικό για μένα είναι πως γράφω για εκείνους, μέσα από εκείνους.
Τα μυθιστορήματά μου αντικατοπτρίζουν την ίδια τη ζωή, οι ήρωές μου παρόλες τις δυσκολίες, δε λυγίζουν, χαμογελούν, αισιοδοξούν και προχωρούν, παλεύοντας να μεταδώσουν μηνύματα ζωής.
- Μιλήστε μας λίγο για το νέο σας βιβλίο «Δυο νύχτες Έρωτα» που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Ψυχογιός. Τι αποτέλεσε πηγή έμπνευσης;
Το καινούργιο μυθιστόρημά μου, «Δύο Νύχτες Έρωτα», που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Ψυχογιός, αναφέρεται στην ιστορία μιας οικογένειας. Ξεκινάει στο Κιλκίς στα χρόνια του πολέμου, προχωράει στη Θεσσαλονίκη, τη δεκαετία του 60.
Ξεκίνησα να γράφω από τα χρόνια του πολέμου, έφτασα ως το σήμερα. Πρόκληση ήταν για μένα να αφηγηθώ τη ζωή και τις περιπέτειες κάθε μέλους της οικογένειας, να αφουγκραστώ τις ανάσες της ψυχής τους.
Σε αυτό το μυθιστόρημα σελίδα τη σελίδα υφαίνεται ο ιστός που οδηγεί σε δυο νύχτες έρωτα.
Θέμα του: οι επιλογές της ζωής μας
Καθημερινά ερχόμαστε αντιμέτωποι με τις επιλογές μας, σημαντικές ή ασήμαντες. Επιλέγουμε την ευτυχία ή τη δυστυχία μας. Αγαπάμε άραγε ειλικρινά τον εαυτό μας, ώστε να αποφασίσουμε σωστά, να του προσφέρουμε όλα όσα έχει ανάγκη; Και στις προσωπικές μας σχέσεις; Πρέπει να διαλέξουμε με βάση τη λογική ή την καρδιά μας;
Και τι θα συμβεί αν βρεθούμε σε δίλημμα;
Είναι το Σκρα κι η Γαλάζια Λίμνη που ξεσκεπάζουν κάθε πτυχή της προσωπικότητας των μελών της οικογένειας. Είναι η Χίος, η Θάσος, η Χαλκιδική, «η μικρή χώρα των θαυμάτων». Γιορτάζει το βιβλίο και το κατάλευκο λευκό που λαμπυρίζει, σε ένα νησί ευλογημένο, την Πάρο.
Στέκεται και στο εξωτερικό στην Οξφόρδη, στην Ιταλία ακόμα και σε μέρη εξωτικά. Ο κόσμος είναι τόσο μεγάλος, γεμάτος από εκπλήξεις όμορφες κι άσχημες και μας έχει ανάγκη.
Το «Δύο νύχτες έρωτα» βουτάει και στην ιστορία μιας σπάνιας φιλίας.
Η μοίρα ένωσε με έναν άρρηκτο δεσμό τον Λουκά και τον Αλέξη, τους δύο πρωταγωνιστές του βιβλίου. Γεννήθηκαν την ίδια μέρα, μεγάλωσαν στο ίδιο χωριό, έγιναν οι καλύτεροι φίλοι. Πολλά κι ανείπωτα μυστικά τους συνδέουν αλλά κι η Μαρίνα, μια γυναίκα που αγαπούν παθιασμένα και οι δύο…
- Στο βιβλίο σας παίζει σημαντικό ρόλο η φιλία. Τι ρόλο παίζει στην ζωή σας; Τι θα ήμασταν χωρίς φιλία στη ζωή;
Εμπλουτίζει τη ζωή μας ο φίλος ο πραγματικός, μπορεί ακόμα και να την αλλάξει. Το δέσιμο είναι ακλόνητο, ανθεκτικό. Ενωμένοι ψυχικά είναι οι φίλοι. Γελούν και κλαίνε ο ένας στον ώμο του άλλου, αλληλοσυμπληρώνονται. Είναι όμως η φιλία πολυτιμότερη από την οικογένεια κι από τον έρωτα ακόμα;
Σε αυτή την ερώτηση μπορεί να σας απαντήσει μονάχα το ίδιο το μυθιστόρημα…
Η φιλία παίζει φυσικά ουσιαστικό ρόλο και στη δική μου ζωή, οι φίλοι μου είναι στ’ αλήθεια συνοδοιπόροι μου. Είμαι πάντα δίπλα τους, το ίδιο κι εκείνοι.
Άδεια και μοναχική θα ήταν η ζωή μας χωρίς τους φίλους μας. Δε θα είχαμε κανέναν κοντά μας για να μοιραστούμε αγάπη, οικειότητα, στοργή.
- Στους ήρωες σας προσθέτετε στοιχεία του χαρακτήρα σας; Έχετε ταυτιστεί ποτέ με ήρωα ή ηρωίδα του βιβλίου σας;
Κάθε φορά που γράφω ένα βιβλίο καταθέτω, θέλοντας και μη, προσωπικά συναισθήματα κι εμπειρίες. Δε γίνεται αλλιώς.
Δεν υπάρχει μυθιστόρημα που έχω γράψει που να μην περιέχει κομμάτια της ζωής μου, αναμνήσεις χαρούμενες και πονεμένες, στοιχεία της προσωπικότητάς μου, λόγια ανθρώπων που αγαπώ, πράξεις κι ακούσματα που πίστευα πως έχω ξεχάσει στο διάβα της ζωής. Κι όλα αυτά μαζί ανακατεμένα με τη φαντασία κι όλα αυτά μαζί, ένα με μένα. Δεν μπορώ να γράψω χωρίς να νιώσω, με όλη τη σημασία της λέξης. Γιατί τότε δεν θα νιώσει τίποτα κι ο αναγνώστης.
Όσες από τις ηρωίδες «χάνουν» τη μητέρα τους αγγίζουν περισσότερο την ψυχή μου. Κι εγώ μεγάλωσα χωρίς μητέρα και τις καταλαβαίνω απόλυτα. Μου έλειψε κι εμένα, όπως και σε εκείνες, η πηγή της συναισθηματικής φροντίδας. Ταυτίζομαι μαζί τους στο ταξίδι τους για την αναζήτηση της γυναικείας της υπόστασης.
Όπως τονίζουν όλοι η απουσία ενός γονιού σηματοδοτεί μια μορφή συναισθηματικής αναπηρίας. Άργησα πολύ κι εγώ, όπως κι αυτές να αγαπήσω τον εαυτό μου και να τον αποδεχτώ. Κι ίσως η έλλειψη της μάνας με έκανε να ψάχνω την αγάπη στο κάθε τι, να την προσφέρω γράφοντας, να την υμνώ καθημερινά. Με κάποιο τρόπο αυτές οι ηρωίδες είναι κομμάτι του εαυτού μου…
Σχεδόν σε όλους τους ήρωές μου υπάρχουν στοιχεία του χαρακτήρα μου. Δεν ξεχωρίζω όμως κανέναν τους γιατί όλοι έχουν κάνει το ταξίδι για το οποίο τους προόριζα, επιτέλεσαν τον σκοπό τους και στις τελευταίες σελίδες λυτρώθηκαν κι εκείνοι, αλλά και οι αναγνώστες μου.
Πιστεύω πως σε αυτή τη ζωή υπάρχει η κόλαση κι ο παράδεισος, ο κάθε άνθρωπος εισπράττει αυτό που του αξίζει, ανάλογα με τον χαρακτήρα του, τις πράξεις, τις παραλείψεις του, ακόμα και τις επιλογές του, όλα όσα διεκδίκησε ή πρόσφερε… Τα μυθιστορήματά μου αντικατοπτρίζουν την ίδια τη ζωή κι η λύτρωση κάθε ήρωα λειτουργεί κάπως σαν νόμος για μένα.
- Για σας ποια είναι τα χαρακτηριστικά της καλής κριτικής;
«Καλή» κριτική για μένα σημαίνει καλοπροαίρετη, εποικοδομητική, ειλικρινής. Μια κριτική που σε βοηθάει, που σε προτρέπει να προσπαθήσεις ακόμα περισσότερο για το καλύτερο.
- Ποιο βιβλίο σας γράφτηκε με πιο παράξενο και αλλόκοτο τρόπο;
«Η αγαπημένη των θεών», ένα μυθιστόρημα που κυκλοφόρησε το 2019 από τις εκδόσεις Ψυχογιός, είναι ένα βιβλίο κοινωνικό, ηλιόλουστο, παθιασμένο, πλημμυρισμένο πάθος, μυστήριο, έρωτα, ανατροπές και περιπέτειες. Και ξεκίνησα να το γράφω παράξενα, αλλόκοτα, με έναν μαγικό, μεταφυσικό θα έλεγα τρόπο.
Πλησίαζα στις τελευταίες σελίδες του βιβλίου μου, «Αστέρια στην άμμο», βρισκόμουν σε συναισθηματική φόρτιση. Πάλευα να κεντήσω κάθε μου λέξη, να πιάσω σφιχτά τον μίτο της Αριάδνης για να τα καταφέρω να βγω έξω από τον λαβύρινθο των ανατροπών, να φτάσω στη λύτρωση και να αποχαιρετήσω τους ήρωές μου με άπλετη αγάπη. Πάντα είναι δύσκολες και συνάμα τόσο, μα τόσο, μαγευτικές εκείνες οι στιγμές. Ήμουν δοσμένη ολοκληρωτικά στο τέλος του ταξιδιού μου ή τουλάχιστον έτσι πίστευα.
Γιατί, στα ξαφνικά, μια καινούργια ηρωίδα άρχισε να χτυπάει απαιτητικά την πόρτα της καρδιάς μου. Έκανα πως δεν την άκουγα, προσπαθούσα να μην της δώσω καμία σημασία. Άδικα. Δε με άφηνε να ολοκληρώσω αυτό που ήθελα να κάνω, δε με άφηνε να συγκεντρωθώ. Κάποια στιγμή δεν άντεξα άλλο. Αφέθηκα. Και χάθηκα από τον χώρο και τον χρόνο…
Κεραυνοί διαδέχονταν ο ένας τον άλλο χωρίς σταματημό, οι αστραπές με τύφλωναν, οι βροντές έκαναν την καρδιά μου να σπαρταράει. Με κούφαιναν. Ο άνεμος λυσσομανούσε. Και τότε ήταν που «είδα» τη βάρκα. Δεμένη σε μια μικρή, ξύλινη προβλήτα ήταν, κουνιόταν σαν τρελή πάνω στ’ αγριεμένα κύματα. Κάποιος πλησίασε τρικλίζοντας την προβλήτα, τράβηξε το σκοινί της βάρκας. Πήδηξε μέσα. Με χίλια ζόρια. Τα κύματα την σκαμπανέβαζαν, αλλά κατάφερε με τα πολλά να ισορροπήσει. Πέταξε στον πάτο της ένα μωρό.
Ένα ολόγυμνο νεογέννητο μωρό.
Με έναν πήδο βρέθηκε και πάλι στην προβλήτα. Χωρίς να διστάσει σταλιά, έλυσε το σκοινί της βάρκας. Κι ύστερα, για να σιγουρευτεί πως το μωρό θα γινόταν ένα με τα κύματα και θα πνιγόταν μεμιάς, την κλώτσησε γερά. Η κλωτσιά του ήταν δυνατή. Η βάρκα απομακρύνθηκε. Όμορφα ένιωσε.
Και τότε… για πρώτη φορά στη συγγραφική μου καριέρα, παράτησα, θέλοντας και μη, το μυθιστόρημα που έφτανε στο τέλος του και βούτηξα στο πρώτο κεφάλαιο της «Αγαπημένης των θεών!»
Το έγραψα μεμιάς. Λες κι ήμουν μπροστά, εκεί όπου διαδραματίστηκαν όλα, λες κι άκουγα τους ήρωες να μου μιλούν.
Μονάχα όταν τελείωσα το κεφάλαιο αυτό, μονάχα τότε ηρέμησε η θάλασσα κι όλα τα στοιχεία…
«Η αγαπημένη των θεών» είναι ένα μυθιστόρημα που με βοήθησε να συνειδητοποιήσω τόσα πολλά!
- Κατά τη συγγραφή ενός έργου σας, δείχνετε το κείμενο και ζητάτε την συμβουλή κάποιου δικού σας ανθρώπου ή το κρατάτε για τον εαυτό σας μέχρι την ολοκλήρωση του;
Δεν αποζητώ τη βοήθεια κανενός. Για να ολοκληρώσω ένα μυθιστόρημα χρειάζομαι έναν ολόκληρο χρόνο. «Παίζω», λυπάμαι, γελάω, τραγουδάω, βουρκώνω, έχω ταχυπαλμία, βυθίζομαι πολλές φορές σε κατάθλιψη, παρέα με τους ήρωές μου, σηκώνω το κεφάλι και συνεχίζω, χαμογελώ, παλεύω για τις ανατροπές… Νιώθω εξόριστη και συνάμα ένα με τους όλους τους ανθρώπους. Περνάω τη ζωή μου μόνη μου στη σοφίτα μου, ένα με τις σκέψεις και τους πρωταγωνιστές μου. Ήχοι, ρυθμοί, σκέψεις, συναισθήματα, ιδέες, ξανά ιδέες. Λίγο τρελή κατάσταση…
Είναι όμως ο άντρας μου, στον οποίο παραδίδω το καινούργιο μου μυθιστόρημα όταν το τελειώνω. Είναι τόσο αυστηρός, τόσο δίκαιος. Καθηγητής στο πανεπιστήμιο, ξέρει να αντικρίζει γραπτά, όπως συνηθίζει να μου λέει. Και δε με γεμίζει με λόγια πολλά. Μονάχα όταν το διαβάσει όλο και του αρέσει, βουρκώνει…
Κι αυτό μου αρκεί.
- Λούκας Αλέξης Μαρίνα… ένα τρίγωνο που όμως μέσα του έκρυβε πολύ αγάπη. Πόσο δύσκολο ήταν για εσάς να κάνετε την Μαρίνα να διαλέξει το σωστό; Και άραγε υπάρχει σωστό ή λάθος στον έρωτα;
Παιδεύτηκα τόσο πολύ. Χριστέ μου, πόσο παιδεύτηκα! Γιατί φυσικά και δεν υπάρχει λάθος ή σωστό στον έρωτα και στην αγάπη κι όπως τονίζω στο μυθιστόρημα, «Η αγάπη δεν εξαναγκάζεται, δεν ορίζεται. Επιμένει, ονειρεύεται, παρασέρνει».
Και χρειάστηκαν οι κριτικές και τα σχόλια πολλών αναγνωστών που διάβασαν το βιβλίο για να συνειδητοποιήσω κι εγώ πως η Μαρίνα «διάλεξε» σωστά, αν μπορούσα να το πω έτσι.
Δε θα σας αποκαλύψω όμως τον λόγο…
Οι επιλογές, έτσι κι αλλιώς, είναι προσωπικές και αν αγαπάς στ’ αλήθεια τον εαυτό σου, τότε ξέρεις πως επέλεξες σωστά!
Ακόμα κι αν κάνεις λάθος!
- Σε όλα τα βιβλία σας μας έχετε ταξιδέψει σε πολλές όμορφες πόλεις, φτιάχνοντας στο μυαλό μας υπέροχες εικόνες. Θέλετε να μας περιγράψετε τον ιδανικό προορισμό για εσάς;
Παίζω με το φως της Ελλάδας, το θεϊκό, το εκτυφλωτικό, λούζω τους χαρακτήρες μου με αυτό. Τους προτρέπω να βουτήξουν σε μια θάλασσα που στραφταλίζει, να αντικρίσουν νησιά πλημμυρισμένα κατακίτρινες άγριες μαργαρίτες, αρωματικές μοβ λεβάντες, να ανασαίνουν έναν αέρα που μπλέκεται με την αλμύρα της θάλασσας και μοσχοβολάει ρίγανη, θυμάρι και φασκόμηλο.
Όταν γράφω, «ταξιδεύω» τους ήρωες και τις ηρωίδες μου. Για να έχει αέρα καθαρό η γραφή μου, για να χαρίσω στους αναγνώστες μου την ομορφιά της ζωής, έστω και μέσα από τα ταξίδια. Πιότερο περπατάω στην Ελλάδα.
Γιατί είναι μαγεία κάθε πόλη της, κάθε νησί της. Λατρεύω τα ταξίδια, ακόμα και τα συγγραφικά. Με ιντριγκάρει η ιστορία, η ομορφιά, το παρόν και το παρελθόν σε κάθε χωριό, πόλη, νησί της πατρίδας μας. Προσπαθώ να μεταδώσω την ομορφιά γύρω μου. Να βοηθήσω τον αναγνώστη μου να χαμογελάσει με το κάθε τι. Ακόμα και με τις ηλιαχτίδες, το κελάηδημα ενός πουλιού, τα χρώματα ενός λουλουδιού. Ναι, σίγουρα η ζωή δεν είναι παράδεισος. Μπορεί όμως να μοιάσει με ένα τεράστιο λούνα παρκ συναισθημάτων, με ένα αέναο ταξίδι ομορφιάς.
Αρκεί να το θέλουμε…
Κάπου είχα διαβάσει πως οι τόποι που γεννηθήκαμε, μεγαλώσαμε, ή απλά ζούμε, γίνονται σιγά σιγά κομμάτια του ίδιου μας του εαυτού, διαμορφώνουν τον χαρακτήρα μας, πλουτίζουν τη ζωή μας, τη γεμίζουν φως. Και τι ποιο υπέροχο για έναν συγγραφέα να προσπαθεί να αποκρυπτογραφεί εκτός από τον χαρακτήρα του ήρωά του και τον ίδιο του τον τόπο;
Ταξιδεύω γράφοντας όμως και στο εξωτερικό. Συνήθως σε μέρη που έχω πάει κι έχω βιώσει. Μυρίζω το κάθε μέρος, παρατηρώ τα χρώματά του, αφουγκράζομαι τους ήχους και τις ιδιαιτερότητές του. Βρίσκω μαγευτικά στοιχεία παντού.
Μα ένας είναι ο μαγικός προορισμός για μένα. Η Ελλάδα και κάθε της γωνιά. Η μία πιότερο από την άλλη μου αρέσει. Νιώθω τόσο, μα τόσο τυχερή που γεννήθηκα Ελληνίδα!
- Τέλος αφού σας ευχαριστήσω πολύ και πάλι θα ήθελα να πείτε στους αναγνώστες μας μια βαθύτερη σκέψη σας που σας απασχόλησε πολύ τελευταία.
Λατρεύω τους Έλληνες και τις Ελληνίδες, παθιάζομαι να χαρτογραφώ την ψυχή τους, να γίνομαι ένα με τις ανησυχίες τους με τα πάθη, τα λάθη τους, τις αγωνίες, τα άγχη τους. Είμαστε παθιασμένος λαός, γελάμε πολύ, θυμώνουμε πολύ, τραγουδάμε πολύ, ερωτευόμαστε πολύ και γκρινιάζουμε πολύ…
Αγαπώ την Ελλάδα του σήμερα. Όμως τον τελευταίο καιρό με πληγώνουν πολύ τα ψέματα στις διαπροσωπικές σχέσεις, στενοχωριέμαι με την έλλειψη ενσυναίσθησης, τους τόσους πολλούς ανθρώπους νάρκισσους. Είναι τόσο όμορφη και τόσο μικρή η ζωή κι είναι τόσο κρίμα να αφήνουμε τους τοξικούς ανθρώπους να μας πληγώνουν.
Χρειάζεται να παλεύουμε με τους φόβους μας, να αγκαλιάζουμε τον πραγματικό μας εαυτό. Να μη μαρμαρώνουμε ποτέ τα συναισθήματά μας.
Να ακούμε το μικρό παιδί που κρύβουμε μέσα σας. Έχει τόσα πολλά να μας πει…
Και πάνω απ’ όλα, να χαμογελάμε στη ζωή.
Μια αστραπή είναι… μα προλαβαίνουμε.
