Έχοντας διαβάσει ήδη δυο από τις ιστορίες της κυρίας Τσιρωνά, προσπαθούσα να καταλάβω ποιο ήταν εκείνο το στοιχείο που κάνει τις ιστορίες της τόσο ελκυστικές τουλάχιστον σε εμένα. Διαβάζοντας την συνέντευξη που ακολουθεί με αφορμή την κυκλοφορία του νέου της βιβλίου “Το χάδι στην άκρη του” από τις εκδόσεις Ψυχογιός, κατάλαβα. Είναι η απλότητα στον λόγο της. Από τα κείμενα της, μέχρι τις απαντήσεις της μιλάει λιτά και χωρίς πολλά στολίδια, χωρίς κραυγές, κορώνες ή φασαρία. Και μου ταίριαξε τόσο πολύ ίσως γιατί είναι το στοιχείο που λείπει περισσότερο την εποχή μας
- Κυρία Τσιρωνά αρχικά θα ήθελα πολύ να σας ευχαριστήσω για την παρουσία σας στο bookstories. Θα θέλατε να μας μιλήσετε λίγο για εσάς;
Κυρία Βαλτά, εγώ σας ευχαριστώ θερμά για τη φιλοξενία!
Λίγα λόγια για μένα, λοιπόν:
Γεννήθηκα, μεγάλωσα και ζω στη Θεσσαλονίκη. Σπούδασα Νομικά στο Α.Π.Θ, και Μουσική (Πιάνο και Θεωρία της μουσικής) στο Κ.Ω.Θ. Άσκησα τη δικηγορία για πολλά χρόνια και μου πήρε πολύ καιρό να αποδεχθώ πως η άσκησή της δεν με έκανε χαρούμενη (για να το πω με κομψό τρόπο.)Έτσι, αποφάσισα να την εγκαταλείψω και να αφοσιωθώ ολοκληρωτικά στη συγγραφή, η οποία ήταν το παντοτινό μου όνειρο (και πάρεργο, μέχρι εκείνη τη στιγμή). Είμαι παντρεμένη, έχω δύο υπέροχα παιδιά 20 και 18 χρονών, και έναν απερίγραπτο γάτο, τον Χάρη, ο οποίος τεστάρει καθημερινά τις αντοχές και τα όριά μας ─ και τον λατρεύουμε απεριόριστα.
- Το νέο σας βιβλίο, «Το χάδι στην άκρη του» κυκλοφόρησε πρόσφατα από τις εκδόσεις Ψυχογιός. Θα θέλατε να μας μιλήσετε λίγο για αυτό; Ποιο ήταν το πρώτο ερέθισμα που έπλασε στο μυαλό σας την υπόθεση του βιβλίου αυτού;
Η πρώτη σκέψη για Το Χάδι σχηματοποιήθηκε όταν παρακολούθησα τον δύσκολο δρόμο που ακολούθησε ένας νεαρός βαθιά μπλεγμένος στον χώρο των ναρκωτικών προσπαθώντας να απεμπλακεί από αυτόν και τον τρόπο που ξεκίνησε από την αρχή και έφτιαξε τη ζωή του. Μου έκανε εντύπωση η σεμνότητα, η ειλικρίνεια και η παιδικότητα του ανθρώπου αυτού. Γύρω του λοιπόν, έπλεξα μια σύγχρονη ιστορία για την αποδοχή, τη διαφορετικότητα, τη συγχώρεση, τον έρωτα και το πάθος. Θέλησα να καταπιαστώ με θέματα που «πληγώνουν», όπως είναι τα στερεότυπα του φύλου, της εξάρτησης, της σωματικής και ψυχικής κακοποίησης και να φτιάξω μια ιστορία που θα υμνεί το θαύμα που ο καθένας από εμάς κρύβει μέσα του. Ευχαριστώ θερμά τις εκδόσεις Ψυχογιός που αγκάλιασαν την ιστορία μου με ενθουσιασμό, σεβασμό και τρυφερότητα και έφτιαξαν ένα τόσο όμορφο βιβλίο που θέλεις να το χαϊδέψεις από την πρώτη στιγμή που θα το πάρεις στα χέρια σου.
- Γιάννης, Κατερίνα, Μάνος. Με μεγάλο, για έμενα τουλάχιστον, πρωταγωνιστή τον απόντα Γιάννη. Χωρίς να προδώσουμε τίποτα από την πλοκή θα θέλατε να μας μιλήσετε για τους ήρωες σας και να μας πείτε με ποιον δεθήκατε πιο πολύ και γιατί;
Γιάννης, Κατερίνα, Μάνος, Έλενα. Οι δρόμοι τους μπλέκονται, και, για κάποιους από αυτούς, χωρίς τη θέλησή τους.
Ο Γιάννης ήταν πρόκληση για μένα: ήθελα να φτιάξω έναν πρωταγωνιστή ο οποίος μολονότι σε όλη την πορεία του βιβλίου θα είναι απών σε πραγματικό χρόνο, θα στέκεται στο ίδιο ύψος με τους υπόλοιπους, αν όχι σε υψηλότερο. Επειδή, στην πραγματικότητα, αυτός είναι που κινεί τα νήματα της ιστορίας. Ο Γιάννης είναι από αυτούς τους ανθρώπους τους μεγαλύτερους από τη ζωή, και σε όλη την πορεία του βιβλίου οι πρωταγωνιστές της ιστορίας δυσκολεύονται εξαιρετικά να διαχειριστούν την απώλειά του.
Από την άλλη μεριά, η Κατερίνα, με μια πρώτη ματιά μοιάζει να είναι η μεγάλη χαμένη της υπόθεσης καθώς ο Γιάννης ήταν ο κυματοθραύστης της και με την απουσία του αναγκάζεται να κατέβει σε σκοτεινά αυτοκαταστροφικά μονοπάτια που δεν είχε φανταστεί ποτέ ότι θα μπορούσε να τα περπατήσει. Ταυτόχρονα μπαίνει σε μια πορεία αυτοανακάλυψης, που επίσης δεν είχε σκεφτεί ποτέ πως θα χρειαζόταν, έχοντας τη σιγουριά πως η ζωή της θα ήταν μια στρωτή λεωφόρος. Αυτή η στρωτή λεωφόρος όμως μετατρέπεται ξαφνικά σε ένα μπερδεμένο κουβάρι κι η Κατερίνα αναγκάζεται να βρει τη δύναμη να το ξεμπερδέψει.
Η Έλενα είναι ένα νέο, πολύ πραγματικό και αληθινό κορίτσι που μόλις έχει τελειώσει τη σχολή της και προσπαθεί να τα βγάλει πέρα με την απαιτητική ελληνική καθημερινότητα. Είναι η φρέσκια, χωρίς παρωπίδες παρουσία του βιβλίου που μοιάζει «με μια αχτίδα του ήλιου σε μια συννεφιασμένη ημέρα». Ήπια, σύγχρονη, απλή και καθημερινή, γεμάτη αποδοχή, συμπόνοια, κατανόηση και ενσυναίσθηση.
Και, τέλος, ο Μάνος. Ένας νεαρός ήρωας βαθιά συναισθηματικός, παραβατικός, παρορμητικός, αυθάδης, με μια αφοπλιστική ειλικρίνεια και μια τρυφερή παιδικότητα που σοκάρει τους άλλους, είτε θετικά είτε αρνητικά. Ο Μάνος είναι μια «αχαρτογράφητη περιοχή» για όλους. Και φτυστός ο Χάρι Στάιλς. Η αλήθεια είναι πως, ενώ μέχρι τώρα στα βιβλία μου σπάνια περιγράφω τα εξωτερικά χαρακτηριστικά των ηρώων μου, στον Μάνο θέλησα να δώσω μια πολύ συγκεκριμένη μορφή, θέλησα να κλείνει κάποιος το βιβλίο και να εξακολουθεί να τον βλέπει μπροστά του. Εννοείται φυσικά πως όλοι οι ήρωες όλων των βιβλίων μου είναι παιδιά μου και τα αγαπώ, ομολογώ ωστόσο πως με τον Μάνο δέθηκα συναισθηματικά σε μεγάλο βαθμό, και ναι, το παραδέχομαι, δεν έχω ακόμη απαγκιστρωθεί ολοκληρωτικά από αυτόν.
- Τι θα θέλατε να σκέφτεται και να νιώθει ο αναγνώστης όταν διαβάσει το βιβλίο σας;
Θα ήθελα να σκεφτεί πως πράγματι τα όνειρα γκρεμίζονται με θόρυβο αλλά πάντα θα υπάρχει χώρος για ένα καινούργιο, πως οι «ετικέτες» που βάζουμε στους ανθρώπους μπορεί να μας οδηγήσουν σε ένα καταστροφικό μονοπάτι, πως πολλές φορές αυτό που βλέπουμε με την πρώτη ματιά δεν έχει καμία σχέση με αυτό που είναι στην πραγματικότητα, και πως το διαφορετικό δεν είναι απαραίτητα κακό επειδή δεν είναι οικείο. Θα ήθελα να σκεφτεί έννοιες όπως η αποδοχή, η κατανόηση, η συγχώρεση και η έλλειψή τους. Διαβάζοντας κάποιος το Χάδι, θα ήθελα να νιώσει την τρυφερότητά του, τη ζεστασιά του και την αλήθεια του. Ή, τις αλήθειες του.
- Αν θα σας ζητούσαν να περιγράψετε « Το χάδι στην άκρη του» με τρεις λέξεις ποιες θα ήταν αυτές;
Δυνατό, αληθινό, σύγχρονο. Φρέσκο και βαθιά συναισθηματικό. Και πολλά άλλα, που δεν χωράνε σε τρεις λέξεις…
- Οι ιστορίες που γράφετε είναι σύγχρονες ιστορίες «βγαλμένες» θα λέγαμε από την ζωή. Τελικά η έμπνευση είναι μια ιστορία εκεί έξω αρκεί να έχεις το κατάλληλο βλέμμα να την δεις;
Πάντα υπάρχει κάτι πολύ πραγματικό σε όλες τις ιστορίες μου. Οι ήρωές μου, σχεδόν σε όλα μου τα έργα, έχουν κάτι πολύ «αληθινό» πάνω τους, είναι απλοί, καθημερινοί, σύγχρονοι άνθρωποι με τα όνειρα και τις ευαισθησίες τους, τις αλήθειες και τα ψέματά τους, τη δύναμη και τις αδυναμίες τους, με το πάθος τους και τη μαγεία τους. Με γοητεύει η καθημερινότητα και το γεγονός ότι μπορεί να υπάρξει πάντα κάτι μαγικό μέσα της. Όσο για την έμπνευση, πιστεύω πως βρίσκεται παντού και πως μπορεί να έρθει να σε βρει σε μια εντελώς απρόσμενη στιγμή, εκεί που ούτε καν μπορούσες να το φανταστείς. Πιστεύω επίσης πως ναι, υπάρχει πάντα μια ιστορία εκεί έξω που θα μπορούσε να σε γοητεύσει και να ξυπνήσει μέσα σου την ανάγκη να την αποτυπώσεις ή να τη διηγηθείς με τον δικό σου τρόπο και στον δικό σου βαθμό.
- Αφήνετε μέρη του εαυτού σας στις ιστορίες σας; Τι θα μπορούσαμε να ανακαλύψουμε για εσάς και την προσωπικότητα σας, διαβάζοντας ένα βιβλίο σας;
Ως κοινωνικά όντα, όλοι μας βρισκόμαστε σε μια συνεχή αλληλεπίδραση με το περιβάλλον και ο καθένας μας ερμηνεύει τα γεγονότα με τον δικό του, μοναδικό τρόπο. Έχω την αίσθηση πως κάθε συγγραφέας, ακόμα και χωρίς να γράψει κάτι αυτοβιογραφικό, αποτυπώνει την πραγματικότητα ιδωμένη μέσα από τα δικά του, προσωπικά «γυαλιά» κι εγώ δεν αποτελώ εξαίρεση. Σε κάθε ιστορία μου υπάρχει ένα κομμάτι του εαυτού μου. Επιλέγω πάντα να μιλώ απλά, λιτά και χωρίς πολλά στολίδια, χωρίς κραυγές, κορώνες ή φασαρία και να βλέπω τη φωτεινή πλευρά των ανθρώπων ακόμα και αν περιγράφω το σκοτάδι τους, να διακρίνω την τρυφερότητά τους ακόμα και αν διηγούμαι τη σκληρότητά τους. Προσπαθώ να αποτυπώνω με χαμηλούς τόνους την ηπιότητα, τον σεβασμό στον άνθρωπο, τον έρωτα, τη συντροφικότητα, την αγάπη και τα όνειρα του καθένα. Οδηγός μου είναι πάντα ο συναισθηματισμός και η τρυφερότητά μου απέναντι στη ζωή. Πιστεύω στους ανθρώπους, σ’ αυτό το μαγικό και το μεγαλειώδες που υπάρχει μέσα τους. Και, παρότι η καθημερινότητα μοιάζει πολλές φορές ζοφερή και απογοητευτική, μολονότι πολλές φορές οι άνθρωποι μοιάζουν να με εξουθενώνουν, εγώ επιμένω να διακρίνω μέσα τους ψήγματα μιας πραγματικότητας με μεγάλα όνειρα, προσωπική δύναμη και ψυχικά αποθέματα ικανά να ξεπεράσουν δυσκολίες που με την πρώτη ματιά μοιάζουν ανυπέρβλητες. Επιμένω να πιστεύω πως ο καθένας μας έχει τη δύναμη να χαράξει τον δικό του, μοναδικό δρόμο, χωρίς τυμπανοκρουσίες και φανφάρες, αλλά με επιμονή, αγάπη και αφοσίωση. Και αυτό προσπαθώ να πω με τις ιστορίες μου.
- Πολλοί συγγραφείς λένε πως οι ήρωες τους έχουν ψυχή και πολλές φορές κατά την διάρκεια της συγγραφής αυτονομούνται, παίρνοντας πρωτοβουλίες και αλλάζοντας ίσως το ρόλο τους ή την πλοκή του έργου. Σας έχει συμβεί αυτό; Ή μένετε σταθερή από την αρχή ως το τέλος στην πλοκή που έχετε στο μυαλό σας;
Εννοείται πως μου συμβαίνει! Οι ιστορίες μου είναι σύγχρονες και καθημερινές, και αυτό έχει ως αποτέλεσμα, πέρα από τη γενική ιδέα που σχηματοποιεί την κάθε ιστορία μου, μέχρι να φτάσει η τελευταία σελίδα, ο κάθε ήρωας χαράζει τον δικό του δρόμο, ─πολλές φορές εντελώς διαφορετικό από αυτό που είχα σχεδιάσει εγώ στην αρχή─ και τον ακολουθεί, οδηγώντας με εκείνος σε αυτόν, εντελώς αυτόβουλα και κάπως επιτακτικά, εντέλει. Μου έχει συμβεί να με φέρει κάποιος ήρωας σε τόσο δύσκολη θέση με αυτό που μου έχει προτείνει, το οποίο μου έχει φανεί αρχικά τόσο εξωφρενικό ώστε να πω «Αποκλείεται! Μια στιγμή! Δεν είχα σκεφτεί ποτέ κάτι τέτοιο, περίμενε λίγο να το εξετάσω ως ενδεχόμενο!» Και να το κάνω, τελικά!
- Θα σας γυρίσω πάλι πίσω στην ιστορία του βιβλίου σας και θέλω να σας ρωτήσω πιστεύετε ότι μπορούν οι τύψεις να αφήσουν έναν άνθρωπο να συνεχίσει την ζωή του με κάποιον τρόπο; Ή ένα τραγικό γεγονός στιγματίζει έναν άνθρωπο για πάντα;
Πιστεύω πως οι τύψεις αφήνουν πάνω μας ένα ανεξίτηλο σημάδι. Μας αλλάζουν ολοκληρωτικά. Στην περίπτωση που έχουμε τη δυνατότητα να διορθώσουμε μια κατάσταση μπορούν να μας οδηγήσουν στη λύτρωση, διαφορετικά μας στιγματίζουν για πάντα. Μετά από ένα τραγικό γεγονός δεν είμαστε ποτέ ξανά οι ίδιοι. Συνεχίζουμε τη ζωή μας όμως είμαστε πια διαφορετικοί.
- Τέλος αφού σας ευχαριστήσω πολύ και πάλι και σας ευχηθώ να έχετε πάντα έμπνευση να γράφετε τις υπέροχές ιστορίες σας, θα ήθελα να μου πείτε την σκέψη που σας απασχόλησε πολύ τελευταία
Τι θα γινόταν αν στρέφαμε την εσωτερική μας πυξίδα σε αυτά που μας αρέσουν, σε αυτά που μας κάνουν να ονειρευόμαστε, να γινόμαστε δημιουργικοί και να νιώθουμε όμορφα; Τι θα γινόταν αν σταματούσαμε να είμαστε μόνιμα προσανατολισμένοι σε αυτά που μας δυσαρεστούν, αν σταματούσαμε να συγκρίνουμε τον εαυτό μας με τους άλλους ή αν παύαμε να ασχολούμαστε αποκλειστικά με τους άλλους; Τι θα άλλαζε, μέσα μας: Πώς θα άλλαζε ο κόσμος μας; Ποιους μηχανισμούς θα ενεργοποιούσαμε;
Αυτή είναι η σκέψη που με απασχολεί τον τελευταίο καιρό.
Σας ευχαριστώ από καρδιάς για τη φιλοξενία και ελπίζω να μη σας κούρασα! Εύχομαι υγεία, δύναμη, χαρά και προσωπική και επαγγελματική επιτυχία τόσο σε εσάς όσο και στους αναγνώστες σας! Να είστε καλά!
