Μεταξία Κράλλη: Η ζωή δεν προσφέρει τα happy ends σε αφθονία. Μ’ αρέσουν όμως. Θα ήθελα να ήταν πιο συχνά γύρω μας και μέσα μας.

Ήταν Αύγουστος 2013, όταν στην προσπάθειά μου να περάσει λίγο πιο ευχάριστα η ώρα, ταξιδεύοντας για Νάξο, έπεσε στα χέρια μου το “Μια φορά και ένα καλοκαίρι”. Και ήταν πραγματικά έρωτας με την πρώτη ματιά. Την Μεταξία Κράλλη δεν την ήξερα. Πώς θα γινόταν άλλωστε καθώς αυτό ήταν και το πρώτο της βιβλίο; Παρόλα αυτά αποφάσισα να το πάρω ανάμεσα σε άλλους γνωστούς συγγραφείς με την ελπίδα τουλάχιστον να διαβάζεται, καθώς είναι και 632 σελίδων! Την απόφαση αυτή δεν την μετάνιωσα ποτέ… Μέχρι να φτάσω στην Νάξο ήμουν ήδη στην μέση του βιβλίου…στο πρώτο απογευματινό μπάνιο το είχα ήδη τελειώσει…

Από τότε δεν έχει υπάρξει καλοκαίρι που να έχει κυκλοφορήσει βιβλίο της και να μην έχω χαθεί στις σελίδες του… Είτε σου μιλά για μια σύγχρονη ιστορία στην Λακωνία,  είτε στην μνημονιακή Αθήνα, είτε σε ταξιδεύει στην Κρήτη και σε τοποθετεί στον πυρήνα μια Κρητικής βεντέτας, είτε στην Θεσσαλονίκη στον διωγμό των Εβραίων, είτε πάλι στο τέλος του 19ου αιώνα στην αγαπημένη Σύρο , καταφέρνει να σε μαγέψει, να σε ταξιδέψει… Να σου μεταδώσει κάτι τόσο οικείο που να θεωρήσεις τους ήρωες της δικούς σου ανθρώπους…Έχω πει πολλές φορές πως τα βιβλία της με έχουν ξεμπλοκάρει στα αμέτρητα readers block που με πιάνουν κατά καιρούς… Και είναι πραγματικά σαν να γυρνάω σπίτι ένα κρύο βράδυ του χειμώνα…οικεία και αγαπημένα….

Φέτος λοιπόν ύστερα από απουσία 3 χρόνων κυκλοφορεί το έκτο βιβλίο της από τις εκδόσεις Ψυχογιός με τίτλο “Σύρα Σάκρα”

Στρατής και Ιουλία… Νικόλας και Καρμελίνα… Παντελής και Αριέττα…τρία ζευγάρια και αμέτρητοι άλλοι πρωταγωνιστές στο λυκόφως του 19ου αιώνα ψάχνουν να βρουν την ταυτότητα τους… σε μια εποχή που η αξία της γυναίκας μετριέται σε λίρες… που τα προικοσύμφωνα δίνουν και παίρνουν, και που η απώλεια της τιμής της είναι η υπέρτατη αμαρτία…

Ο Στρατής πρώτα έφαγε τα κουφέτα του γάμου της Ιουλίας και μετά την γνώρισε… Η Καρμελίνα γοητεύτηκε από τα όμορφα λόγια του λόγιου Νικόλα πέφτοντας στην αιώνια παγίδα των αρσενικών… και τέλος ο Παντελής αψηφώντας τα λόγια του κόσμου αποκαθιστά στην κοινωνία της Ερμούπολης την ατιμασμένη Αριέττα… Τα πράγματα όμως δεν είναι καθόλου έτσι όπως φαίνονται και το τέλος καθόλου αυτό που προδιαγράφεται…
Τρεις έρωτες που θα ανθίσουν κόντρα σε θρησκείες, γάμους από ανάγκη, απώλειες… Η δυναμική Ιουλία, η αποφασιστική Καρμελίνα και η εύθραυστη Αριέττα είναι οι πρωταγωνίστριες του βιβλίου αυτού και θα μας διδάξουν δύναμη, θάρρος και αξιοπρέπεια…
Αλλά η πραγματική πρωταγωνίστρια είναι η υπέροχη Σύρος που κλέβει την παράσταση στο ατμοσφαιρικό αυτό βιβλίο… Η Μεταξία Κράλλη επιστρέφει και για μια ακόμα φορά κάνει τις καρδιές μας να χτυπάνε λίγο πιο δυνατά με μια ακόμα ιστορία της… Στην συνέντευξη που ακολουθεί μας περιγράφει πως γεννήθηκε το πρώτο της βιβλίο και μας μιλά για τις ηρωίδες της…

• Κυρία Κράλλη αρχικά θα ήθελα πολύ να σας ευχαριστήσω για την παρουσία σας στο bookstories. Θα θέλατε να μας μιλήσετε λίγο για εσάς;

Γεννήθηκα στην Αθήνα πριν από 47 χρόνια. Έζησα όλη μου τη ζωή σ’ αυτή την πόλη εκτός από ένα διάλειμμα κάποιων χρόνων που σπούδαζα στο Παρίσι. Εργάζομαι ως δικηγόρος και στον ελεύθερο χρόνο μου γράφω ιστορίες. Αυτός ο ελεύθερος χρόνος έχει περιοριστεί πολύ τα τελευταία πέντε χρόνια εξαιτίας του γιου μου και της αναπροσαρμογής όλου μου του προγράμματος με βάση τις ανάγκες του.

• Ύστερα από 3 χρόνια έρχεστε με το νέο σας βιβλίο «Σύρα Σάκρα» που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Ψυχογιός να ταράξετε πάλι τις καρδιές των αναγνωστριών σας. Μιλήστε μας λίγο για αυτό.

Το «Σύρα Σάκρα» είναι η ιστορία δυο γυναικών, της Ιουλίας και της Καρμελίνας. Μεγαλωμένες κι οι δυο στην Σύρο στα τέλη του 19^ου αιώνα, η πρώτη στην Ερμούπολη και η δεύτερη στην Άνω Σύρο. Παρά τις διαφορές τους σε καταγωγή, οικονομική κατάσταση και περιβάλλον, μοιράζονται μια θέληση να ζήσουν την ζωή τους χωρίς ν’ αφήσουν τις επιταγές της κοινωνίας και τις επιθυμίες των οικογενειών τους να τις συνθλίψουν. Η μοίρα τους θα δεθεί με δυο αδέλφια, τον Στρατή και τον Νικόλα, και τα δυο ζευγάρια θ’ ακολουθήσουν μια τεθλασμένη πορεία που πότε τους φέρνει κοντά και πότε τους απομακρύνει. Γύρω τους η Ελλάδα περνάει σιγά – σιγά στον 20^ο αιώνα, μέσα από έναν καταστροφικό πόλεμο, κοινωνικές συγκρούσεις και μηνύματα για νέους καιρούς που έρχονται.

• Οι κεντρικοί ήρωες του βιβλίου σας διακατέχονται από υψηλό αίσθημα ευθύνης και τιμιότητας. Έχουν «λόγο» και μένουν πιστοί σε αυτόν. Καταπιέζονται για να μείνουν σωστοί απέναντι στα κοινωνικά πρότυπα. Αυτό συμβαίνει γιατί ήταν η εποχή εκείνη που το επέβαλε ή λόγω χαρακτήρα; Θα φέρονταν το ίδιο πιστεύετε στην σημερινή εποχή;

Πιστεύω ότι οι ήρωες του βιβλίου, περισσότερο από τα κοινωνικά πρότυπα, θέλουν να μείνουν σωστοί στην εικόνα που έχουν οι ίδιοι για τον εαυτό τους. Όπως λέει κάποια στιγμή η Ιουλία «θέλω να μπορώ να βλέπω τον εαυτό μου στον καθρέφτη». Η ιδέα βέβαια που  έχουμε για το πώς πρέπει να συμπεριφερόμαστε σαφώς επηρεάζεται από την κοινωνία στην οποία ζούμε. Συνεπώς δεν θα φέρονταν ακριβώς έτσι στην σημερινή εποχή γιατί η συνείδησή τους θα είχε διαμορφωθεί ανάλογα με το τι θεωρούμε σήμερα επιτρεπτό ή καταδικαστέο. Και οι τέσσερις ήρωες έχουν αυτό που ονομάζετε «αίσθημα ευθύνης» και «τιμιότητας» αν και μάλλον η Ιουλία το έχει πιο ανεπτυγμένο απ’ όλους και ο Νικόλας λιγότερο.

• Το βιβλίο σας διαδραματίζεται στο λυκόφως του 19^ου αιώνα. Ποιο ήταν το δυσκολότερο κομμάτι στην αναβίωση της εποχής εκείνης;

Το να μην την «προδώσω». Να προσπαθήσω, ανατρέχοντας σε πηγές, ν’ αναπαραστήσω τον τρόπο ζωής, ομιλίας, συμπεριφοράς όσο το δυνατόν πιστότερα. Δεν θεωρώ ότι το έχω πετύχει απόλυτα αλλά θέλω να πιστεύω ότι το πλησίασα αρκετά. Σ’ όλο αυτό το κομμάτι η απόδοση της γλώσσας του καθενός και ιδίως του «καθαρευουσιάνου» Περικλή Πίτλιγγερ με ζόρισε αρκετά.

• Ιουλία, Καρμελίνα, Χρύσα, Χριστίνα, Μιλού, Ειρήνη, Μάρθα, Ιωάννα οι κεντρικές ηρωίδες των βιβλίων σας. Σε ποια από όλες νομίζετε ότι έχετε βάλει περισσότερα στοιχεία του χαρακτήρα σας και ποιας η ιστορία σας δυσκόλεψε περισσότερο;

Η Χρύσα έχει τα περισσότερα δικά μου στοιχεία. Γεννήθηκε και μεγάλωσε την ίδια εποχή και στα ίδια μέρη μ’ εμένα. Η Ιωάννα όμως ήταν αυτή που με δυσκόλεψε περισσότερο γιατί η παθητικότητά της ήταν ένα χαρακτηριστικό που δεν το έχω και γι’ αυτό δυσκολεύομαι ν’ αποδώσω.

• Ποιο βιβλίο σας γράφτηκε με πιο παράξενο και αλλόκοτο τρόπο και υπάρχει κάποιο που να κατέχει μια ιδιαίτερη θέση στην καρδιά σας;

Το «Μια φορά κι ένα καλοκαίρι» γράφτηκε αλλόκοτα. Ήταν ένα στοίχημα με φίλες ότι θα μπορούσα να γράψω μια ερωτική ιστορία που να τους αρέσει. Όταν τελείωνα το κάθε κεφάλαιο τους το προωθούσα και συνέχιζα ανάλογα με τα σχόλιά τους.

Όλες μου τις ιστορίες τις αγαπώ το ίδιο. Παραδέχομαι πια τα προτερήματα και τα ελαττώματα της καθεμιάς και ξέρω ότι κάποιες έχουν περισσότερα καλά ή περισσότερα κακά από άλλες αλλά δεν γίνεται παρά να τις αγαπώ όλες. Όπως μια μάνα αγαπά το άσχημο κι όχι τόσο έξυπνο παιδί της το ίδιο με το όμορφο και ταλαντούχο.

• Γιατί έχετε επιλέξει να γράφετε με ψευδώνυμο;

Ως χαρακτήρας είμαι μάλλον ντροπαλή και δεν μ’ αρέσει η έκθεση. Ξεκίνησα λοιπόν να γράφω με ψευδώνυμο για ν’ αποφύγω την «αναγνωρισιμότητα». Πλέον το έχω συνηθίσει και πιστεύω ότι μου ταιριάζει.

• Πόσο εύκολη ή δύσκολη είναι η περίοδος μετά το τέλος του βιβλίου; Αποφορτίζεστε εύκολα ή οι ήρωες σας σάς «παιδεύουν» ακόμα μετά;

Για μένα η περίοδος μετά το τέλος ενός βιβλίου είναι η καλύτερη. Όσο γράφω κουράζομαι, αμφιβάλλω, δυσανασχετώ. Όταν το βιβλίο ετοιμάζεται να εκδοθεί και μετά κυκλοφορεί, είναι η εποχή της ξεκούρασης και του να απολαμβάνω τις αντιδράσεις του κοινού που θα το πάρει στα χέρια του. Οι ήρωες μ’ έχουν αποχαιρετήσει από την στιγμή που θα στείλω την ιστορία στις εκδόσεις «Ψυχογιός». Δεν έχουν τίποτε άλλο να μου πουν κι εγώ δεν έχω τίποτε άλλο να τους προσφέρω.

• Αν θα σας ζητούσαν να περιγράψετε το Σύρα Σάκρα με τρεις λέξεις ποιες θα ήταν αυτές;

Θάλασσα. Λόφος. Επιμονή.

• Σε όλα σας τα βιβλία ο έρωτας παίζει καθοριστικό ρόλο. Για όλα σας τα ζευγάρια λίγο πολύ έρχεται η λύτρωση. Είστε άνθρωπος που πιστεύετε στα happy ends;

Δεν πιστεύω ακριβώς. Η ζωή δεν προσφέρει τα happy ends σε αφθονία. Μ’ αρέσουν όμως. Θα ήθελα να ήταν πιο συχνά γύρω μας και μέσα μας. Πάντως έχετε δίκιο στο ότι δεν έχω γράψει ποτέ μια δραματική ιστορία. Έχω λατρέψει βιβλία με τραγικό τέλος και αντικειμενικά πιστεύω πως είναι πιο δυνατές ιστορίες, πιο ρεαλιστικές. Δεν πάει όμως το χέρι μου να σκοτώσω ή να πετάξω στα τάρταρα έναν ήρωά μου. Ίσως κάποια στιγμή στο μέλλον το τολμήσω.

• Τελειώνοντας αφού σας ευχαριστήσω και πάλι πολύ θέλω να δηλώσω πιστή αναγνώστρια σας από το πρώτο σας βιβλίο. Οι ιστορίες σας όλες ανήκουν στις αγαπημένες μου και τα βιβλία σας σε αυτά που θα γυρνώ πάντα όταν θα θέλω να διαβάζω κάτι οικείο και αγαπημένο. Θα ήθελα να σας ευχηθώ να έχετε πάντα έμπνευση να γράφετε για να μας κάνετε κάθε φορά να χάνουμε και από έναν χτύπο καρδιάς. Θα θέλατε να μας πείτε αν υπάρχει ακόμα και σε πολύ πρώιμη μορφή στο μυαλό σας η επόμενη ιστορία σας;

Σας ευχαριστώ από καρδιάς για τα λόγια σας. Είναι ένα τεράστιο δώρο που μου προσφέρουν όσοι μου λένε ότι αγαπούν τις ιστορίες μου.

Η επόμενη ιστορία δεν μου έχει δείξει ούτε τον πρώτο της σπόρο ακόμα. Θα περιμένω …

Από το οπισθόφυλλο:

Στο λυκόφως του 19ου αιώνα η Ερμούπολη είναι μια από τις πλουσιότερες πόλεις της Ελλάδας. Το χρωστά στους πρόσφυγες από τα καμένα νησιά της Επανάστασης, κυρίως Χιώτες αλλά και Κασιώτες και Ψαριανούς, που βρήκαν στη Σύρο καταφύγιο. Οι ίδιοι οι Συριανοί, κατά βάση άνθρωποι φτωχοί, καθολικοί στο θρήσκευμα, βρίσκονται μαζεμένοι στην καστροπολιτεία τους, στην Απάνω Χώρα, και στα γύρω χωριά.
Χιώτικης καταγωγής είναι ο πλοιοκτήτης Γιάννης Περσελής και ο καπετάνιος του, Στρατής Σορώπος· Απανωχωρίτισσα είναι η Καρμελίνα Ρούσσου που κατεβαίνει στο λιμάνι για να μείνει στους θείους της. Εκεί θα γνωρίσει τον αδελφό του Στρατή, τον Νικόλα, που αγαπά τα βιβλία και τους στίχους, δε στεριώνει εύκολα σε δουλειές και του αρέσουν οι γυναίκες και τα γλέντια. Στην άλλη άκρη ο Στρατής, πειθαρχημένος, πρόωρα φορτωμένος με ευθύνες και αρραβωνιασμένος με τη Μέλπω, θα γνωρίσει την Ιουλία Περσελή τη μέρα που θα το σκάσει από την Ερμούπολη και τον γάμο που της έχουν κανονίσει, αναζητώντας καταφύγιο στο πλοίο του πατέρα της.
Παραμονές ενός καταστροφικού πολέμου, ο Στρατής, η Ιουλία, ο Νικόλας κι η Καρμελίνα αγωνίζονται να χαράξουν την πορεία τους με όσα τους υπαγορεύει η καρδιά τους. Πράγμα δύσκολο σε μια κοινωνία που δεν επιτρέπει ούτε συγχωρεί εύκολα κάθε είδους παρεκκλίσεις…