Στην στήλη των συνεντεύξεων φιλοξενώ την Αγγελική Δαφτσίδου και το βιβλίο της “Το γραμμένο της Ισμήνης” που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Υδροπλάνο. Τι είναι ο έρωτας άραγε; Και τι ερωτευόμαστε τελικά; Το πρόσωπο; Την ιδέα του έρωτα, το συναίσθημα, τι;
Στην Λάρισα το 1930 ο Νικήτας ερωτεύεται από μακριά την Ισμήνη… βλέποντας την μόνο στο παράθυρο της…Τρελαίνεται με την ιδέα ότι δεν θα την έχει.. Και εκείνος που όλα τούτα τα απαξιούσβρίσκεται στην πόρτα της να την ζητάει σε γάμο…
Και να ορκίζεται ότι δεν θα την πληγώσει ποτέ… ότι θα την φροντίζει για πάντα… Αλλά τι είναι αυτό που έχει ερωτευτεί; Και πόσο τελικά ο έρωτας κρατάει…;
Η Ισμήνη από την άλλη είναι ένα πονεμένο άτυχο παιδί που ζει για λίγο ή πολύ το όνειρο… Αν θα κρατήσει δεν θα το πω… Θα πω μόνο πως όσο αδύναμη και εύθραυστη και αν φαίνεται στέκεται βράχος στον άνδρα της μέχρι το τέλος… να τον αγαπά και να τον σέβεται… Σαν την Ισμήνη ηρωίδες δεν υπάρχουν πολλές.. Η Αγγελική έχει καταφέρει να φτιάξει μια συμπυκνωμένη ιστορία χωρίς πολλές υπερβολές, χωρίς περιττές και άσκοπες περιγραφές… Όλα έχουν κάποιο λόγο που υπάρχουν… Στις λίγες σελίδες του βιβλίου βλέπουμε μια ιστορία με ξεκάθαρη αρχή μέση και τέλος… Έχει φτιάξει ήρωες που σε κερδίζουν με την αλήθεια τους… άλλους τους συμπαθείς και άλλους όχι… Για άλλους πονάς και άλλοι σε πονούν… Μα αυτό που μένει είναι η αίσθηση ότι όλα στην ζωή είναι θέμα “γραμμένου ” … Ότι γράφει δεν ξεγράφει και από αυτό δεν μπορεί να ξεφύγει κανείς…
Και κάτι ακόμα… όταν αγαπάμε κάποιον να τον αγαπάμε δυνατά… απόλυτα… με όλη μας την ψυχή… μισά πράγματα δεν αξίζουν σε κανέναν… και να του το λέμε και να του το δείχνουμε όσο είναι δίπλα μας…
Η Αγγελική μας μιλάει για τους ήρωες της, για την ιστορία της αλλά και για την στάση ζωής της. Ευχαριστώ την Αγγελική για αυτό το υπέροχο ταξίδι που μου χάρισε και για τα “μαθήματα” που πήρα από τους ήρωες της αλλά και από την ίδια…
- Κυρία Δαφτσίδου αρχικά θα ήθελα να σας ευχαριστήσω για την παρουσία σας στην σελίδα μας. Θα θέλατε να μας μιλήσετε λίγο για εσάς;
Και εγώ με τη σειρά μου θέλω να σας ευχαριστήσω για την πρόσκληση. Είμαι η Αγγελική, σύζυγος, μητέρα, εθελόντρια, με μεγάλη αγάπη για τη λογοτεχνία. Κατάγομαι από ένα ακριτικό χωριό του Έβρου και τα τελευταία δεκατρία χρόνια ζω και δραστηριοποιούμε στη Λάρισα. Γράφω, παίζω θέατρο, συμμετέχω σε εργαστήρια γραφής και λογοτεχνίας αλλά και σε πολιτιστικές δράσεις στην πόλη μου. Σε ό,τι αφορά τη συγγραφή, σπούδασα Δημιουργική Γραφή – Επιμέλεια, Διόρθωση Κειμένου στο ΕΚΠΑ και είμαι μέλος της Ένωσης Λογοτεχνών και Συγγραφέων Λάρισας. “Το γραμμένο της Ισμήνης” είναι το δεύτερο βιβλίο μου.
- Το νέο σας βιβλίο “Το γραμμένο της Ισμήνης” που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Υδροπλάνο ανήκει στην κατηγορία των κοινωνικών-ιστορικών βιβλίων. Μιλήστε μας για αυτό.
“Το γραμμένο της Ισμήνης” εξιστορεί έναν έρωτα στα χρόνια του Μεσοπολέμου. Είναι μια ιστορία αγάπης, με κοινωνικές και ιστορικές προεκτάσεις. Η εποχή στην οποία ζουν οι ήρωές μου είναι δύσκολη. Μαστίζεται από τη φτώχεια, τον κοινωνικό αποκλεισμό, και φυσικά το μείζον θέμα, το μεταναστευτικό. Μπορεί να είναι ένα βιβλίο εποχής και να αναφέρεται στις αρχές του προηγούμενου αιώνα, όμως μπορούμε να ταυτιστούμε με όσα συμβαίνουν σήμερα, δυστυχώς. Μέσα από την ιστορία της Ισμήνης και του Νικήτα αλλά και των οικογενειών τους, προσπάθησα να θίξω αυτά τα θέματα, ζωντανεύοντας κάτι από το κομμάτι εκείνο της Ιστορίας. Παράλληλα όμως, είναι και μια δυνατή, αν και ιδιότυπη, ιστορίας αγάπης, που φωτίζει το μεγαλείο αλλά και τα πάθη των ανθρώπων.
- Ποιος ήρωας του βιβλίου σας είναι ο αγαπημένος σας;
Αν και αγαπώ όλους τους ήρωές μου, για μένα είναι τόσο πραγματικοί όσο εσείς και εγώ, ίσως να ξεχώριζα την Πολυξένη, τη μητέρα του Νικήτα. Είναι ένας δύσκολος χαρακτήρας, πρόκειται για μια σκληρή γυναίκα, όμως ακολουθώντας την πορεία της ζωής της, καταλαβαίνουμε γιατί. Έμεινε χωρίς πατρίδα, έχασε τις ρίζες της, και στην καινούρια οικογένειά της ήταν η «στέρφα, η παστρικιά απ’ τις Τουρκίες» όπως χαρακτηριστικά έλεγαν. Δεν τη δικαιολογώ, αλλά μπορώ να καταλάβω γιατί σκλήρυνε τόσο η καρδιά της και πώς επηρέασε εν τέλει τη ζωή του Νικήτα.
- Η Ισμήνη είναι μια ηρωίδα που έχει υποφέρει στην ζωή της. Ωστόσο είναι επίσης και ένας από του πιο δυνατούς χαρακτήρες που θα μπορούσε να έχει ένα βιβλίο. Ποιο από τα στοιχεία του χαρακτήρα της θαυμάζεται περισσότερο;
Η Ισμήνη είναι γεμάτη αντιθέσεις. Καλοζωισμένη, φυλακισμένη, αγαπημένη, στερημένη, προδομένη… Όπως γράφω στο βιβλίο: «Από γεννησιμιού της με το ένα χέρι της χάριζε η τύχη και με το άλλο της έπαιρνε. Πόνεσε για δυο και τρεις ζωές η Ισμήνη, κι ας μη βγήκε παράπονο απ’ τα χείλη της». Και αυτό είναι το χαρακτηριστικό της που θαυμάζω περισσότερο. Την ατέλειωτη καρτερία της και την ταπείνωση της ψυχής της. Η μεγαλοσύνη αυτής της γυναίκας θεωρώ πως είναι παράδειγμα προς μίμηση.
- Ποιο ήταν το πρώτο ερέθισμα που έπλασε στο μυαλό σας την υπόθεση του σας βιβλίου;
Η Λάρισα είναι μια πόλη που έχει ακόμα μερικά απομεινάρια του παρελθόντος. Εκτός από τα αρχαία θέατρα που είναι σημεία αναφοράς όπως και άλλα ιστορικά μνημεία πολιτιστικής κληρονομιάς, διατηρούνται και κάποια παλιά νεοκλασικά κτίσματα, δείγματα της υπέροχης αρχιτεκτονικής εκείνης της εποχής. Ένα τέτοιο νεοκλασικό ήταν και η αφορμή να τοποθετήσω τους ήρωές μου εκεί, σε ένα καυτό καλοκαίρι του 1930.
- Πότε γεννήθηκε η επιθυμία να διηγηθείτε στους αναγνώστες τις ιστορίες σας και πώς ξεκινήσατε να γράφετε συστηματικά;
Η πρώτη ιστορία που μοιράστηκα με το αναγνωστικό κοινό, είναι και το πρώτο μου βιβλίο. Το “Παράθυρο στη ζωή” από τις εκδόσεις Πνοή είναι κυριολεκτικά αυτό, μια προσωπική μαρτυρία. Είναι η ιστορία δύο γυναικών, η δική μου και της μητέρας μου, και η μάχη μας ενάντια στον καρκίνο του μαστού. Δεν ξέρω πότε ακριβώς ξεκίνησα να γράφω, αν και από το σχολείο καταπιανόμουν με τη συγγραφή θεατρικών έργων, αλλά κάποια στιγμή η ανάγκη να εκφραστώ ήταν τόσο μεγάλη, που με οδήγησε σε εργαστήρια δημιουργικής γραφής και στις πρώτες συμμετοχές μου σε συλλογικά έργα στην Ένωση Λογοτεχνών και Συγγραφέων Λάρισας.
- Έχετε κάποιο ρητό σαν αρχή στη ζωή σας; Αν ναι, ποιο είναι αυτό και γιατί το συγκεκριμένο;
Η ζωή μου στα τριάντα μου χρόνια εκτροχιάστηκε ολοκληρωτικά, με την απώλεια της μητέρας μου από τον καρκίνο του μαστού αλλά και της δικής μου μάχης με την ασθένεια. Συνειδητοποιώντας λοιπόν με τον δυσκολότερο τρόπο τη “θνητότητά” μου, δε θα έλεγα πως έχω κάποιο ρητό σαν αρχή στη ζωή μου, αλλά σίγουρα έχω μια διαφορετική στάση ζωής. Αγαπώ και χαίρομαι σαν μικρό παιδί τα μικρά πράγματα της καθημερινότητας και κάνω όνειρα τόσο μακρινά, όσο φτάνει η φαντασία μου. Άλλωστε, ποτέ δεν ξέρουμε τι μας επιφυλάσσει το μέλλον…
- Υπάρχει βιβλίο που μπορείτε να πείτε ότι σας άλλαξε τη ζωή ή βιβλίο στο οποίο συχνά επιστρέφετε;
Γενικά, είμαι αναγνώστρια που επιστρέφω ξανά και ξανά στα βιβλία που αγαπώ. Βρίσκω τα ποιήματα του Μανώλη Αναγνωστάκη παρήγορα, καθώς ταυτίζομαι με έναν παράξενο τρόπο με τις λέξεις του, και πολλές φορές λειτουργούν λυτρωτικά. Αγαπώ την “Ασκητική” του Καζαντζάκη που με συντρόφευσε σε πολύ δύσκολες στιγμές και είναι ίσως το βιβλίο που επιστρέφω συχνότερα.
- Αφήνετε μέρη του εαυτού σας στις ιστορίες σας; Τι θα μπορούσαμε να ανακαλύψουμε για εσάς και την προσωπικότητα σας, διαβάζοντας ένα βιβλίο σας;
Ως συγγραφέας, πιστεύω πως γράφω γι’ αυτά που ξέρω, αυτά που έχω ακούσει, βιώσει, ονειρευτεί… Θεωρώ τις λέξεις μου προέκταση του εαυτού μου, παρόλο που οι κόσμοι που δημιουργώ είναι φανταστικοί και οι ήρωές μου χάρτινοι, σίγουρα κουβαλούν κάποια κομμάτια μου. Κάπου μέσα στις σελίδες των βιβλίων μου θα κρύβεται η ικανότητά μου να αγαπάω με πάθος, η βαθιά πίστη μου στον Θεό αλλά και στις δυνατότητες των ανθρώπων, η αγάπη μου για την τέχνη και τη λογοτεχνία ειδικότερα, και σαφώς πολλά άλλα πράγματα που και εγώ ανακαλύπτω κάθε φορά που τα διαβάζω.
- Αν θα σας ζητούσαν να περιγράψετε “Το γραμμένο της Ισμήνης” με τρεις λέξεις ποιες θα ήταν αυτές;
Πεπρωμένο, αγάπη, αλήθεια.
- Κλείνοντας και αφού σας ευχαριστήσουμε θερμά για τη συνέντευξη, θα θέλατε να μας πείτε, ποιες είναι οι αρχές που ακολουθείτε πάντα όσον αφορά την έρευνα και την συγγραφή ενός βιβλίου; Επίσης τι θα συμβουλεύατε κάποιον που ενδιαφέρεται να ασχοληθεί με την συγγραφή ενός λογοτεχνικού κειμένου;
Η συγγραφή ενός βιβλίου δεν είναι εύκολη υπόθεση και προσωπικά δεν την παίρνω αψήφιστα. Η λογοτεχνία μπορεί να είναι ένα ανεξάρτητο δημιούργημα που μιμείται τη ζωή, όμως τα όσα γράφω έχουν ένα αληθινό υπόβαθρο και παρόλο που αυτό υφίσταται σε λογοτεχνικά πλαίσια, απαιτεί έρευνα, πολύ διάβασμα και μεγάλη προσοχή. Προσπαθώ να ενημερώνομαι σωστά για το ιστορικό – κοινωνικό πλαίσιο, μελετώ τις συμπεριφορές των ανθρώπων στην πραγματική ζωή, και γράφω και σβήνω ασταμάτητα, μέχρι να με ικανοποιήσει το τελικό αποτέλεσμα. Ο χώρος του βιβλίου μαστίζεται από πολλά κακώς κείμενα, αλλά δεν παύει να είναι ένας χώρος τέχνης και δημιουργικής έκφρασής. Όποιος λοιπόν έχει την ανάγκη να γράψει και να μοιραστεί αυτά που φαντάζεται ή τον απασχολούν, σίγουρα θα πρέπει να το τολμήσει.
