Σήμερα έχω την μεγάλη χαρά να φιλοξενώ τον συγγραφέα του βιβλίου “Αθήνα 2012 μ.Χ”, που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Υδροπλάνο, Γιώργο Αράπογλου σε μια πραγματικά κατάθεση ψυχής. Το βιβλίο είναι ένα οδοιπορικό στην Αθήνα του 2012. Μια ρεαλιστική απεικόνιση της κατάστασης που επικρατούσε τότε. Όσοι είμαστε στην ηλικία που ζήσαμε το 2012 στο “πετσί” καταλαβαίνουν ακριβώς τι εννοώ. Θυμόμαστε το 2012 σαν κάτι περισσότερο από την χρονιά που σύμφωνα με την προφητεία των Μάγια , θα ερχόταν η καταστροφή του κόσμου. Όλοι οι υπόλοιποι έχουν την ευκαιρία να “ζήσουν” την χειρότερη ίσως χρονιά των μνημονιακών χρόνων μέσα από τις 24 καταπληκτικές ιστορίες του βιβλίου…
- Κύριε Αράπογλου αρχικά σας ευχαριστώ πολύ για την παρουσία σας στο bookstories.gr. θα θέλατε να μας πείτε λίγα λόγια για τον εαυτό σας… Για να σας γνωρίσει το κοινό όπως εσείς επιθυμείτε και όχι μέσα από ένα απλό βιογραφικό.
Σας ευχαριστώ πολύ για τη φιλοξενία. Όσο για μένα, γεννήθηκα μια Κυριακή του Νοέμβρη του ’80 σε ένα μικρό διαμέρισμα της Ν. Φιλαδέλφειας. Από μωρό σχεδόν αγάπησα τα γράμματα, χάρη στον ζήλο της καλής μου μαμάς. Στα 4 μου χρόνια διάβαζα ήδη εφημερίδα. Στην Α’ Δημοτικού έγραψα την πρώτη μου ιστορία και νομίζω κάπου εκεί ξεκίνησε το όμορφο ταξίδι μου στο «αγώνισμα» της γραφής. Περίπου την ίδια χρονιά έφτιαξα και την πρώτη μου εφημερίδα, γεγονός που καθόρισε τον στόχο μου να γίνω δημοσιογράφος. Έζησα το μεγαλύτερο μέρος τις ζωής μου στην… Δυτική όχθη, κουβαλώντας μέσα μου όλα τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά που φέρουν αυτές οι γειτονιές.
Εργάστηκα για σχεδόν δυόμιση δεκαετίες σε εφημερίδες, περιοδικά, ραδιόφωνα και ιστοσελίδες (ΝΕΑ, Flash 96, σχεδία, ΑΜΑΡΥΣΙΑ είναι μερικά από αυτά), έχοντας κερδίσει διακρίσεις και βραβεύσεις, όμως, πιο πολύ είχα κατακτήσει την ικανοποίηση να κάνω το όνειρό μου πραγματικότητα. Είμαι ερασιτέχνης μαραθωνοδρόμος, μουσικός σε ροκ μπάντες και γραφέας. Ρομαντικός, ονειροπόλος, με δόσεις από σύνδρομο «Πήτερ Παν», ρετρολάγνος, συλλέκτης βινυλίων και κόμικς και με απεριόριστη αγάπη στα ‘80s και ‘90s.
Το 2016 εκδόθηκε το πρώτο μου αστυνομικό μυθιστόρημα με τίτλο «Reunion» και, αισίως, τον περασμένο Δεκέμβριο ήρθε το… εισιτήριο επιβίβασής μου στο υπέροχο «Υδροπλάνο» και, κάπως έτσι, ήρθε και το δεύτερο βιβλίο μου, με τίτλο «Αθήνα 2012 μ.Χ.».
Πιο σημαντικό από όλα, το 2011 γνώρισα ένα πολύ όμορφο και χαμογελαστό κορίτσι, με το οποίο μοιράζομαι από τότε το ταξίδι της ζωής. Το 2017 κράτησα για πρώτη φορά στα χέρια μου τον μικρό Κωστή και, από τότε, για χάρη του νιώθω ο πιο δυνατός άνθρωπος στον κόσμο!
- Το βιβλίο σας «Αθήνα 2012 μ.Χ.» είναι μια συλλογή διηγημάτων. Μιλήστε μας λίγο για αυτό.
Το βιβλίο μου «Αθήνα 2012 μ.Χ.» είναι μια συλλογή 24 μικρών ιστοριών, που καταγράφουν μια μικρή μόνο εικόνα της πρωτεύουσας, από τα χρόνια λίγο πριν την μεγάλη οικονομική και κοινωνική κρίση, μέχρι και το διάστημα λίγο πριν την πανδημία. Είναι μια περιπλάνηση σε μονοπάτια και διαδρομές που έχω περπατήσει, όπου και συνάντησα τις μορφές που αποτέλεσαν την έμπνευση για τις περισσότερες από τις αφηγήσεις που θα διαβάσετε στις σελίδες του βιβλίου. Ιστορίες ανθρώπων κοινών. Ανθρώπων της διπλανής πόρτας. Ή και της δικής μας. Άλλοτε με χιούμορ, άλλοτε με θλίψη ή με νοσταλγία, αφηγούμαι ιστορίες μιας Αθήνας που κάπου μέσα μου ήλπιζα με την πάροδο των χρόνων να έχει αλλάξει. Ο καθένας μπορεί να συναντήσει την προσωπική του ιστορία. Και, μέσα από αυτήν, να γελάσει, να δακρύσει ή να θυμηθεί…
- Διαβάζοντας κανείς το βιβλίο σας μπορεί εύκολα να καταλάβει την πηγή της έμπνευσή σας. Ποιο ήταν όμως το έναυσμα για να γράψετε το βιβλίο αυτό.
Αν θυμάστε, σύμφωνα με την προφητεία των Μάγια, το 2012 ήταν η χρονιά κατά την οποία ο κόσμος επρόκειτο να φτάσει στο τέλος του. Ευτυχώς για όλους μας αυτό δεν συνέβη! Στην Ελλάδα, ωστόσο, εκείνη ήταν από τις πιο σκληρές χρονιές της περιόδου των πρώτων Μνημονίων που άλλαξαν για πάντα τις ζωές μας. Λίγο πριν, λίγο μετά, άρχισαν να γράφονται οι πρώτες σελίδες αυτού του βιβλίου. Ξεκίνησε από την ανάγκη να εξωτερικεύσω σκέψεις και συναισθήματα από μια ιδιαίτερη περίοδο σε προσωπικό επίπεδο. Δυο χρόνια νωρίτερα, τρεις μέρες πριν κλείσω τα 30 βρέθηκα για πρώτη φορά στη ζωή μου άνεργος. Ακολούθησαν χρόνια με πολλές δυσκολίες, αποτυχίες και λάθος επιλογές που με σημάδεψαν. Τον Απρίλιο του 2012 βρέθηκα στο όριο της αστεγίας. Η οικογένεια, οι λίγοι, αλλά πάντα παρόντες φίλοι και το κορίτσι που δεν άφησε ποτέ το χέρι μου με βοήθησαν να πατήσω ξανά στα πόδια μου. Στα χρόνια αυτά γνώρισα πολλούς από τους ήρωες του βιβλίου και μαζί συνθέσαμε το αφήγημα της πιο δύσκολης δεκαετίας της γενιάς μου. Όταν πια αισθάνθηκα δυνατός και έτοιμος να «εκτεθώ», αποφάσισα να συστήσω στον κόσμο αυτούς τους ήρωες. Τους δικούς μου ήρωες.
- 24 ιστορίες βγαλμένες από την ζωή. Άλλες στενάχωρες, άλλες πιο αστείες, άλλες με happy end και άλλες όχι. Έχετε κάποια αγαπημένη και γιατί; Ποιος από τους ήρωες σας είναι πιο κοντά σε εσάς;
Κάθε μία ιστορία και κάθε «ήρωα» τους αγαπώ ξεχωριστά γιατί κρύβουν μέσα τους δύο λέξεις που έχουν ιδιαίτερη βαρύτητα για μένα. Αγάπη και αλήθεια, ανεξάρτητα αν αναφέρονται σε πρόσωπα πραγματικά ή προϊόντα μυθοπλασίας. Όμως, θα ήταν ψέμα να πω ότι ανάμεσά τους δεν υπάρχουν κάποιες που κάνουν την καρδιά μου να χτυπάει λίγο περισσότερο. Αν θα έπρεπε να ξεχωρίσω ανάμεσά τους, σίγουρα θα ήταν η «Polaroid» και η «Καρτ Ποστάλ», που βασίζονται σε αληθινά γεγονότα, το «A time for us» και το «Βανίλια Υποβρύχιο», που κρύβουν μια γλυκιά νοσταλγία για όμορφες στιγμές, ο «Αποχωρισμός» που συνδέεται με την απώλεια αγαπημένων προσώπων και το «One more for the road» που ήδη έδωσε την ιδέα για την γέννηση ενός σεναρίου μικρού μήκους ταινίας.
- Πώς ξεκινήσατε να γράφετε; Τι ήταν αυτό που σας ώθησε να γράψετε το πρώτο σας βιβλίο καθώς το Αθήνα 2012 ΜΧ είναι η δεύτερη συγγραφική σας προσπάθεια.
Όπως προανέφερα, από μικρό παιδί σκάρωνα ιστορίες, όμως, είχα πάντα μια συστολή ως προς το να τις δημοσιοποιήσω. Στα συρτάρια μου και τους σκληρούς δίσκους των υπολογιστών μου υπάρχουν εκατοντάδες σημειώσεις και, ολοκληρωμένες ή μη, μικρές ή μεγάλες ιστορίες. Η επαγγελματική μου ιδιότητα ως δημοσιογράφος και η προσωπική μου έκθεση μέσα από τα κείμενά μου, με βοήθησαν να ξεπεράσω αυτές τις φοβίες. Μου έλειπε, όμως, πάντα η μεθοδολογία. Όταν κατάφερα να το δουλέψω κι αυτό, ήταν θέμα χρόνου να συμβεί.
Το 2013, με την ιδιότητα του επιμελητή κειμένων, συμμετείχα στην έκδοση της επιστολικής νουβέλας «Πες το δυνατά» της Κατερίνας Μέτου-Μωραΐτη, ενός πολύ σημαντικού προσώπου της ζωής μου, που πια δεν είναι ανάμεσά μας, με θέμα την μάχη της με τον καρκίνο. Αυτή η συμμετοχή μου, με έβαλε πιο βαθιά στον κόσμο των εκδόσεων.
Κάπως έτσι, το καλοκαίρι του 2016 και εν μέσω μιας ακόμα περιόδου ανεργίας, έχοντας πολύ χρόνο στη διάθεσή μου, σε μια ξαπλώστρα του αγαπημένου μου θερινού καταφυγίου, περιμένοντας τον ερχομό του γιου μου, γράφτηκε σε χαρτί με μολύβι το πρώτο μου μυθιστόρημα, το «Reunion». Ήταν το πρώτο μου λογοτεχνικό… τατουάζ. Και για όσους γνωρίζουν από την τέχνη της δερματοστιξίας, δεν υπάρχει περίπτωση να σταματήσεις μόνο στο ένα!
- Σήμερα η αγορά του βιβλίου θεωρείται πολυτέλεια. Σε τι μπορεί να ελπίζει ένας συγγραφέας;
Όποιος γράφει έχοντας το μυαλό στην «αγορά» είναι καταδικασμένος σε αποτυχία. Προσωπικά, δεν θα μπορούσα να το υπηρετήσω με τίποτα. Σαφέστατα, όσοι γράφουν, θέλουν το βιβλίο τους να ταξιδέψει όσο πιο μακριά γίνεται. Και, βεβαίως, όσα έσοδα προκύψουν, είναι πάντα ευπρόσδεκτα. Όμως, όπως έχω υποστηρίξει πολλές φορές δημόσια, έχοντας, μάλιστα, παρεξηγηθεί, δεν θα ήθελα να ζω από τα βιβλία που γράφω. Αυτό θα με έπνιγε, θα με εγκλώβιζε δημιουργικά και θα με οδηγούσε σε μια λογική… εργοστασίου. Γράφω γιατί θέλω να βγάλω από μέσα μου αλήθειες και συναισθήματα. Και αυτά θέλω να τα μοιραστώ. Ένας συγγραφέας, λοιπόν, αυτό που ελπίζει, είναι να βρεθεί ένας εκδοτικός οίκος που θα καταλάβει αυτή την ανάγκη του, θα την αγκαλιάσει και θα της δώσει τα «φτερά» που χρειάζεται για να ταξιδέψει. Το πόσο μακριά θα φτάσει, είναι μια άλλη ιστορία. Σε αυτό το κομμάτι, ωστόσο, νομίζω ότι η γνωριμία μου με τους ανθρώπους των εκδόσεων «Υδροπλάνο» ήταν πέρα από αυτά που θα μπορούσα να ελπίζω. Τα υπόλοιπα, τα αφήνω στον χρόνο. Αυτός ξέρει και θα πράξει αναλόγως.
- Τι καθιστά έναν συγγραφέα επιτυχημένο; Οι πωλήσεις, η ψυχή που έχουν τα έργα του ή η διαχρονικότητα αυτών;
Η επιτυχία ως έννοια έχει πολλές μεταφράσεις. Για πολλούς σημαίνει πωλήσεις, αναγνωρισιμότητα, είσοδος σε προτεινόμενες λίστες γνωστών βιβλιοπωλείων, αναγνωστικών ομάδων, αύξηση των ακολούθων στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης κ.ο.κ. Είναι κατανοητό και σεβαστό. Όμως, οι πωλήσεις είναι η μία πλευρά. Μην ξεχνάμε ότι ένα μεγάλο μέρος τους είναι θέμα συγκυριών, δημοσίων σχέσεων, μάρκετινγκ και πολλών άλλων παραγόντων. Και καμιά φορά, πέφτοντας σε αυτήν την παγίδα, ο συγγραφέας φεύγει από τον ρόλο του καθαυτό και λειτουργεί ως – επιτρέψτε μου την έκφραση – πλασιέ. Προσωπικά, το βρίσκω εντελώς λάθος και, σε ορισμένες περιπτώσεις, έως και θλιβερό.
Θεωρώ έναν συγγραφέα επιτυχημένο αν έχει καταφέρει να υπηρετήσει με συνέπεια και ειλικρίνεια αυτό με το οποίο καταπιάνεται. Αν δεν κάνει εκπτώσεις για να είναι αρεστός, αν δεν γράφει απλώς για να ικανοποιήσει το κοινό αίσθημα. Αν, μέσα από την συνεχή προσπάθεια εξελίσσεται και βελτιώνεται ως γραφέας, αλλά και ως άνθρωπος. Αν δεν καταθέσεις την ψυχή σου, όσα αντίτυπα και να πουλήσεις δεν θα σε κάνουν επιτυχημένο. Επιτυχία είναι το βιβλίο σου να έχει αγγίξει τον αναγνώστη και να τον κάνει να θέλει να σε γνωρίσει περισσότερο. Να του καλλιεργήσεις το αίσθημα της εμπιστοσύνης ότι δεν θα τον κοροϊδέψεις. Και να τον κερδίσεις να σε ακολουθεί και στα επόμενα βήματά σου. Αυτό χρειάζεται χρόνο, υπομονή, σκληρή δουλειά και ταπεινότητα.
Επιτυχία είναι, τέλος, ο εκδότης να έχει αναγνωρίσει όλα τα παραπάνω στο έργο του συγγραφέα και να μην τον εγκαταλείψει στην τύχη του ακόμα και μετά από μία εμπορική αποτυχία. Η εμπιστοσύνη και η αγάπη δεν κερδίζονται μέσα από νούμερα και ισολογισμούς. Όσοι έχουν καταφέρει να χτίσουν σχέσεις πάνω σε αυτά τα θεμέλια, είναι ήδη επιτυχημένοι.
- Έχετε κάποιο συγγραφικό στόχο ή αλλιώς ένα όνειρο που θέλετε να πετύχετε στα επόμενα χρόνια;
Ευτυχώς, τα όνειρα δεν σταματούν ποτέ και είναι αυτά που μας κρατούν όρθιους σε δύσκολες εποχές. Μέσα σε αυτό το πλαίσιο, δεν σταματώ να γράφω ποτέ. Έχω ήδη ολοκληρώσει δύο ακόμα μυθιστορήματα, που βρίσκονται στο στάδιο της «ωρίμανσης» και ίσως κάποια στιγμή έχουν την ευκαιρία τους να εκτεθούν. Παράλληλα, έχω γράψει το σενάριο για δύο ταινίες, μια μικρού και μια μεγάλου μήκους, σε συνεργασία με τον σκηνοθέτη Θοδωρή Βουρνά και ελπίζω σύντομα να βρεθεί η χρηματοδότηση, ώστε να δω αυτά τα κείμενα μου να ζωντανεύουν. Νομίζω είμαστε σε καλό δρόμο. Αυτήν την περίοδο ολοκληρώνω μια ακόμα συλλογή διηγημάτων, αυτή τη φορά με πιο νουάρ θεματολογία, ενώ ήδη έχει ξεκινήσει και η έρευνά μου για το δεύτερο αστυνομικό μου μυθιστόρημα. Βεβαίως, η μεγάλη ανολοκλήρωτη επιθυμία μου παραμένει η συγγραφή ενός παιδικού βιβλίου, το οποίο έχω υποσχεθεί να αφιερώσω στο γιο μου. Σε αυτό, ομολογώ, ότι έχω φανεί ασυνεπής. Ελπίζω μέσα στο επόμενο χρονικό διάστημα να εκπληρώσω αυτή την υπόσχεση.
- Πώς αντιλαμβάνεστε τον όρο «καλό βιβλίο»;
Δεδομένου ότι πάνω και πέρα από όλα, θα παραμείνω αναγνώστης, η σκέψη μου για το τι σημαίνει «καλό βιβλίο» είναι αδιαπραγμάτευτη. Καλό βιβλίο είναι εκείνο που θα σε πάρει μαζί του, θα σε βάλει στη διαδικασία να δημιουργήσεις εικόνες, θα κάνει τους ήρωές του οικείους, θα σε προτρέψει να βαδίσεις στα βήματά τους. Είναι εκείνο που δεν θα θέλεις να το αφήσεις από τα χέρια σου ή που, όταν το τελειώσεις, ακόμα κι αν δεν σε έχει συγκλονίσει, θα αναγνωρίσεις την ειλικρίνεια και την προσωπική αλήθεια του συγγραφέα. Καλό βιβλίο είναι, επίσης, εκείνο που θα σου δείξει νέους λογοτεχνικούς δρόμους και τεχνικές, όχι φυσικά για να τους αντιγράψεις, αλλά για να βρεις κίνητρο να δουλέψεις ακόμα περισσότερο. Θα μου επιτρέψετε δε να συμπληρώσω πως στην Ελλάδα της υπερβολικής για το μέγεθος της αγοράς παραγωγής, έχω διαβάσει πραγματικά πολλά καλά βιβλία.
- Κατά την συγγραφή ενός έργου σας, δείχνετε το κείμενο και ζητάτε την συμβουλή κάποιου δικού σας ανθρώπου ή το κρατάτε για τον εαυτό σας μέχρι την ολοκλήρωση του;
Δυστυχώς, αυτό το όριο της συστολής δεν το έχω ξεπεράσει ακόμα. Υπάρχουν πολλοί άνθρωποι που εμπιστεύομαι την γνώμη και την εμπειρία τους ως προς τα κείμενά μου, όμως, για κάποιον αδιευκρίνιστο λόγο δεν το τολμώ. Σπάνια και συνήθως όταν νιώθω πραγματικά σίγουρος ότι αυτό που έχω γράψει είναι καλό, ίσως να κάνω μια εξαίρεση ή κάποιες φορές να προδημοσιεύσω ένα κείμενο στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, ώστε να μελετήσω την απόκριση από το ιδιαίτερο και πολυσυλλεκτικό ακροατήριο που προσφέρουν, αλλά ως εκεί. Αναγνωρίζω ότι είναι λάθος μου και ελπίζω κάποια στιγμή να το ξεπεράσω γιατί ξέρω πως θα με βοηθήσει να βελτιωθώ. Η πρώτη πάντως που διαβάζει τα βιβλία μου όταν πια έχω αποφασίσει ότι έχει έρθει η ώρα να σταλούν στον εκδότη, είναι η Σαββίνα μου. Αν και, ό,τι και να μου πει, εγώ πάλι θα κάνω του κεφαλιού μου, ξέρω ότι, αν την κερδίσω ως αναγνώστρια, κάτι καλό θα έχω γράψει!
- Θα ήθελα να μας δώσετε έναν τίτλο για τη ζωή σας, αν ποτέ αποφασίζατε να την αποτυπώσετε σε βιβλίο.
Με βάζετε σε σκέψεις για το αν θα βρισκόταν ποτέ κάποιος εκδοτικός που να θέλει να εκδώσει ένα βιβλίο για τη ζωή μου. Φοβάμαι ότι επιχειρηματικά θα ήταν μεγάλο ρίσκο! Ίσως όταν θα πλησιάζει η ώρα των μεγάλων απολογισμών να αναζητήσω τον τολμηρό που θα το έκανε πράξη. Αν, ωστόσο, κάποτε βρεθώ στην ενδιαφέρουσα θέση να καταγράψω την αυτοβιογραφία μου, το πιο σημαντικό κομμάτι της θα αφιερωνόταν σε όλους εκείνους που στα δύσκολα ήταν πάντα εκεί, να απλώσουν το χέρι, να ανοίξουν την αγκαλιά τους και κάθε φορά που βρισκόμουν με πληγωμένα γόνατα, με βοήθησαν να σταθώ ξανά όρθιος. Χάρη σε αυτούς είμαι ακόμα εδώ, χάρη σε αυτούς δεν αισθάνθηκα ποτέ μόνος. Να, αυτός ίσως να ήταν ο τίτλος που ψάχνουμε! «Ποτέ μόνος».
Τώρα, βέβαια, που το ξανασκέφτομαι, επειδή έχω μια λατρεία για τον Βασίλη Παπακωνσταντίνου και δεδομένου ότι θα ήταν αδύνατο να αποφύγω τον αυτοσαρκασμό, ίσως αν έγραφα ένα βιβλίο για την ζωή μου, ο τίτλος που θα του άρμοζε, θα ήταν «Κουφάλα νεκροθάφτη»! Οι γνωρίζοντες είμαι βέβαιος ότι θα καταλάβουν!
- Τελειώνοντας αφού σας ευχαριστήσω ξανά πολύ θα ήθελα να μας πείτε τα μελλοντικά σας σχέδια.
Αν και οι καταστάσεις που βιώνουμε τα τελευταία χρόνια δεν επιτρέπουν ιδιαίτερα μακροπρόθεσμα σχέδια, δεν μπορούμε να σταματήσουμε να ελπίζουμε και να ονειρευόμαστε. Στο πλαίσιο αυτό, θα ήθελα πολύ να συνεχίσω να νιώθω ακμαίος και δημιουργικός και να καταφέρω σταδιακά, μαζί με την οικογένειά μου, να ξανακερδίσουμε την κανονικότητά μας. Να ξανατρέξω έναν Μαραθώνιο που τόσο μου έχει λείψει, να ταξιδέψουμε, να ξαναβρεθούμε στις αρένες μεγάλων συναυλιών, να ανταμώσουμε με φίλους που η οικονομική κρίση μας έσπειρε σε διάφορες γωνιές του πλανήτη. Μικρά πράγματα, αλλά αφάνταστα σημαντικά.
